1. Gouden oorbellen van Marktplaats 110 euro
Ik had een accuut probleem toen ik een gouden ketting kreeg. Ik heb alleen zilveren sieraden. Op Marktplaats kocht ik deze gouden oorbellen. Heel licht zijn ze. Dankzij slimme inkervingen lijkt het of er kleine diamantjes inzitten.
2. Intellectual heritage bij bieb Utrecht (0 euro*)
Kunst hoeft helemaal niet op te gaan in de omgeving. Zie Intellectual heritage van Maarten Baas. Wat een vrolijkheid. Een feest van kleur en licht. Boze stemmen in Utrecht riepen dat het schreeuwerig was en getuigde van wansmaak, maar het is nog lang geen kermis. Zo’n groot plein kan niet toe met minder. Elke keer dat ik het zie ben ik blij dat ik in Utrecht woon. En wat geweldig trouwens dat de overheid weer aandacht en geld heeft voor bibliotheken, een plek waar je je laagdrempelig kunt wentelen in kunst en cultuur. Als kind kwam ik er wekelijks. Door weer en wind fietste ik ernaar toe. Ik vrat boeken. Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven eruit had gezien zonder bibliotheek.
*Cadeautje van BPD Cultuurfonds, K.F. Hein Fonds, Fentener van Vlissingen Fonds, Mondriaan Fonds, Stichting Het Boellaardfonds, Stichting Stokroos, de Bibliotheek Utrecht en de Gemeente Utrecht.
3. De magnetotron als kattenredder (25 euro per keer, na 10 sessies levenslang gratis)
Soms heb ik spijt dat Edje (14) zijn oude beweeglijkheid terug heeft. Hij is overal sinds hij in de magnetotron gaat. Hij zit naast je bord en je kunt niets op het aanrecht laten staan. Hij zit op je toetsenbord. Vergelijk dat met een jaar geleden toen hij door het huis strompelde en je rustig je bordje pasta leeg kon eten zonder steeds een kattensnuit weg te hoeven duwen.
Maar natuurlijk heb ik geen spijt. Het vervelendste aan huisdieren is dat ze ziek kunnen worden en doodgaan en tot het zover is zet ik mijn eigen geluk graag voor ze opzij.
4. Veranderen: methode van Edouard Louis (ebook, 12,99 euro)
Vervreemding gaat in het geval van Edouard Louis verder dan zomaar in een hotel zitten in een land waar je niemand kent. Alles, maar dan ook alles, verandert aan hem en in hem. Hij kijkt als armeluiszoon door de ogen van anderen, die hij liever zou zijn, naar zichzelf. Door dit boek voel je hoeveel je afleest en interpreteert aan de manieren en het uiterlijk van mensen en hoe de ene soort kennis (wijnsoorten) hoger wordt geschat dan de andere (schoonmaakmethodes). Hoe kansen je vormen. Indrukwekkend weerzinwekkend hoe die rijken met elkaar op banken van ijsberenhuid veel te veel eten en consumeren.
Door dit boek realiseerde ik me dat ik zelf ook jarenlang de smaak van de ‘culturele elite’ hoger heb aangeslagen zonder dat ik daar veel bij voelde, omdat ik niet op ben gevoed met musea, jazz en de VPRO.
Nu ik voor dit lijstje op een rij zette hoeveel boeken ik dit jaar heb gelezen valt dat eigenlijk vies tegen. Moord en brand schreeuwen over de ontlezing en dan zelf amper aan tien uitgelezen boeken komen. Dat wil ik volgend jaar oprecht anders doen. Denker des vaderlands Marjan Slob schreef op de Correspondent hoe je aandacht wordt gekaapt door alom aanwezige reclame en marketing. Altijd die telefoon en die films en series die je moet zien. Het was trouwens ook een jaar waarin veel journalisten schreven over afkicken van hun telefoonverslaving.
5. Gebakken zalmfilet bij Paviljoen ‘t Mar bij de Mirnser klif (22 euro)
Er is geen formule voor gegarandeerd geluk, al suggereren reclames voor grote auto’s en vliegvakanties dat wel. Ook mijn fietstocht langs het IJsselmeer was niet een en al euforie. Maar toen kwam ik bij Paviljoen ‘t Mar en keek een paar uur uit over stil kabbelend water. Er zijn wel ingrediënten die onevenredig vaak voor geluk zorgen bij mij: water + alle tijd & vrijheid + zon + stilte.
6. Emmer blauwe muurverf en kwasten (40 euro bij Praxis)
Dolblij met de verbouwde toilet en badkamer, maar anoniem hotellerig was het wel. Na een half jaar koos ik voor de aanval. Gele eendenstickers en vette zeeblauwe strepen.
7. De blauwe kaftan van Maryam Touzani (Cinetree, 4,99 euro)
Prachtige kleuren en intens verhaal over kaftanmakers, ambacht, stoffen, homoseksualiteit. Wat mij vooral is bijgebleven is de intense aandacht van de mensen voor elkaar en voor de stoffen. Er wordt veel gevoeld. Handen spelen een grote rol. Handen die stoffen strelen, handen die andere handen strelen en die lichamen verzorgen. En het prachtige blauw van de kaftan.
8. Bont gezelschap van Jurjen de Haan (Kunstuitleen, 20 euro per maand, inclusief 13 euro sparen)
Na twee jaar De zwarte hond van Yvan Theys hebben we dat ingeruild voor Bont gezelschap van Jurjen de Haan uit 1995. De zwarte hond was leuk omdat hij energiek is, een levenslustige hond die doet denken aan onze Fonzy. Maar nu Bont gezelschap aan onze muur hangt blijkt dat toch beter te werken. Het spiegelt erg, maar zo kun je je buurt nog eens in de gaten houden. En het is speelser, er is meer aan te bekijken, het is minder afgebakend. De verf loopt zo het doek af de kamer in. Kunstenaar Jurjen de Haan is in 2018 overleden. De meeste kunstwerken bij de kunstuitleen zijn van overleden kunstenaars. Op wikipedia staat over Jurjen de Haan: ‘In zijn veelkleurige en uitbundige schilderijen riep hij een vaak lichtelijk onbezonnen wereld op.’ In 2019 organiseerde de familie een tentoonstelling waarop je werken kon kopen van hem. Museale belangstelling was er niet en de familie wilde er niet rijk van worden, maar ze wilden wel dat de werken goed terecht kwamen bij liefhebbers. Lees ik hier.
9. Kartell hanglamp (Marktplaats, 70 euro)
Eerst had ik een eenzame melkfleslamp van Tejo Remy (Droog design), maar die gaf een soort mistlicht, waarbij ik nog op de tast mijn bureaustoel vond. De Kartellamp in mijn werkkamer geeft gekleurd ribbeltjeslicht. Het enige nadeel is dat mijn kamer er eigenlijk niet hoog genoeg voor is. Ik kan er wel onderdoor, maar W. heeft al minstens 40 keer zijn hoofd gestoten. Van Kartell hebben we inmiddels: twee klapstoelen, een kastje en een salontafel met een rookglas tafelblad en dikke aluminium poten.
10. Teylers museum (gratis met museumjaarkaart)
Ik ging voor Hockney. En ik was niet de enige. Ik hoefde de parade van senioren maar te volgen om het museum te bereiken. De tentoonstelling Hockneys eye was bedoeld om eens op een andere, wetenschappelijke manier naar het werk van Hockney te kijken. Leuk idee, maar ik zie niks als zo’n zaal volstaat met andere bezoekers. Normaal gesproken zou ik niet zo snel naar het Teylers museum gaan. Te veel tekst. Te veel weetjes. Maar onverwacht verloor ik me helemaal in de vitrines met stenen met vaak prachtige namen, zoals ‘puddingsteen’. En daar had op die dag helemaal niemand interesse in. Ook de zaal met oude meesters bekeek ik met veel plezier. Mooi doek van ene Johannes van der Weele van een paard en wagen volgeladen met boomstammen. Levensles over geluk dat in een onverwachte hoek zit.