In vorige eeuwen gingen mensen op vakantie zonder smartphone. Ongelooflijk gevaarlijk als je er vandaag de dag aan terugdenkt. Zo belandde ik met ex R. ooit in een of andere kloof in de buurt van de Pyreneeën waar geen mens voor ons ooit een voet had gezet. R. was door zijn vader opgevoed als rugzaktoerist en wildkampeerder dus ik dacht dat hij wist waar hij mee bezig was.
Haha.
-> Mooie route
Voordat we in die kloof belandden was er al veel gebeurd. Terwijl het plan zo eenvoudig was: wandelen in het binnenland van Spanje. Waarom we dat wilden weet ik niet, had R. een film over gezien, denk ik. We liftten mee met Marc K, R’s huisgenoot Tim, en nog een meisje wier bloed ik wel kon drinken omdat ze op dag drie het tankstation-eten zat was en per se naar een supermarkt met groenten wilde, waardoor we van de route af moesten en uren in de bloedhitte in een of andere buitenwijk van Barcelona rondreden zonder TomTom. In een willekeurige straat stapten R. en ik boos uit met onze rugzakken met tent, wat contant geld en een paar acceptgiro’s, drinkflessen, en één lullig stokbrood en sliepen die nacht in onze slaapzakken op een heuvel langs een brede, luidruchtige snelweg.
Eindelijk onderweg naar Madrid (eeuwig had ik in die trein willen zitten), zei R.: ‘Ik heb liever een vakantiebaantje’, wat jammer was van de timing. In Madrid stond nergens een bordje: ‘mooie wandelroute die kant op’ en kostte het ons een paar bussen en uren lopen voordat we het Spaanse platteland hadden gevonden, waar niets aan was. Alles was privégrond namelijk.
Koeienvlaaien in je water
Volgende plan: de Pyreneeën. Want daar had je Grand Randonnées! Dat hele concept kende R. dan weer wel dankzij zijn vader en hij wist ook dat je uit moest kijken als je je drinkfles in een beekje bijvulde dat er niet koeien hogerop op een weide langs de beek stonden. Dan was het water vervuild.
De wijde wereld
We ontsnapten uit de kloof, overleefden een onweersbui op een bergvlakte, raakten door ons eten heen. Comfortabel was het allemaal niet, maar we stapten lekker door. Totdat mijn knie het begaf, hoog in die bergen zonder smartphone. Maar daar vond R. wat op. Hij rolde mijn rugzak wel vooruit en dan kon ik relaxt achter hem aan strompelen. Subliem idee totdat de helling wel erg steil werd. Mijn rugzak had er zin in. Met mijn Minolta X300-spiegelreflexcamera in het bovenvak stuiterde hij blijmoedig de wijde wereld tegemoet. Nog zie ik voor me hoe R. er met zijn eigen wild bonkende rugzak op de rug met recordsnelheid achteraan ging. Het was een mooi gezicht, het absolute hoogtepunt van de hele vakantie.
Daarna transporteerde de camera het rolletje niet meer zo accuraat als hij daarvoor had gedaan, maar daar viel mee te leven. Uiteindelijk heeft hij nog jaren dienst gedaan tot het digitale tijdperk een einde aan zijn werkzame bestaan maakte.
Alleen die knie voel ik nog steeds.