Gegrom achter me. Als ik me omdraai zie ik Rufus van de brug vallen. ‘Hij heeft hem het water in geduwd’, zegt de vrouw met de schapendoezen onthutst.
‘Maar hij kan niet zwemmen!’ Rufus maait met zijn voorpootjes door het water zonder voor- of achteruit te komen. Ik spring in het water, dat net tot mijn middel komt, waadt naar mijn tobbende hond en zet hem op de kant. Zo nat als nu, is hij nog nooit geweest en zal hij misschien wel nooit meer worden.
Want, lees ik later hier, ik had hem beter kunnen ondersteunen en hem laten ontdekken dat hij die pootjes onder zijn kont niet voor niets heeft. Als mijn grote teen geheeld is – deo volente voor de vorstperiode – starten we met Serieuze zwemlessen.
Rufus No 5
Maar een waterrat hoeft hij pertinent niet te worden. De waterratten onder de honden schijnen altijd naar riool te rieken en van Rufus’ geur zou zo een parfum gemaakt kunnen worden.
De Rufus No 5. Binnenkort in elegant naar Rufus gemodelleerd glazen flesje.
Dag Suzanne,
Ik moest wel lachen toen ik via het baasje van Woes hoorde hoe je de confrontatie tussen Hoover en Rufus beschreef op je weblog.
Ik heb ernaar verwezen (en je leuke tekeningetje gebruikt) op mijn eigen weblog: http://rodekonen.blogspot.nl/2013/11/kanjer-pippa.html
Groet
Nicolette
(het bazinnetje van de twee incognito schapendoezen)
Leuk dat je ernaar verwezen hebt! En fijn dat Pippa gecastreerd is 😉