Mijn favoriete schoenen begin jaren tachtig waren gemaakt van glimmend zwart plastic en suède. Puntschoenen met knallende gespen van middeleeuwse allure. Ze stonden goed bij mijn zwarte turnbroek, roze overhemdjurk en getoupeerde haar. Gespen zijn altijd goed, trouwens.
Puntschoenen waren ook lang mijn ding. In de jaren negentig kocht ik bij Dr. Adams puntschoenen met flinke hak en zes dunne riempjes met gesp per schoen. Je moest er niet mee willen lopen, maar leuk waren ze wel. Ik heb ze nog steeds. Schoenen weggooien is een vak apart. (‘Lopen ze nog lekker?’ vroeg de schoenmaker pas toen ik een hak op een tien jaar oude laars wilde laten vastlijmen.) Leuk voor als ik mijn eigen museum krijg.
De enige schoenen met gesp die ik tegenwoordig draag zijn die van Chie Mihara. Geen puntschoenen, in geen enkel opzicht punk. De tijdgeest is aan mij niet voorbij gegaan. Gelukkig toupeer ik mijn haar nog wel.
