Mijn eeuwige liefde voor Cold feet

Het was niet een van de Grote Drie, zeker niet, niet Connie Palmen of Hella Haasse noch Coetzee of Jonathan Franzen. Bij de eerste versies van mijn boek, lang geleden, was Cold feet mijn lichtend voorbeeld. Aangezien Cold feet al eeuwen van de buis is, was het programma bij het schrijven van de herziene versie naar de achtergrond verdwenen. Zo onterecht, bleek afgelopen week.

Huishoge teelbal
De trailer vond ik donderdag nog wat flauw. Ging het echt nergens over? Relatiegedoe, seks, vriendschappen, hoe je haar zit? Het enige grote dat ik me herinnerde van de seizoenen die ik in de jaren nul verslonden had waren de onvruchtbaarheidsperikelen van Adam en Rachel. Iets met een huizenhoge teelbal die Adam achtervolgde?
Maar precies dat dus. Zo’n huizenhoge teelbal die door de straten een onvruchtbare man achtervolgt. Grotesk verbeelde nachtmerries en dromen, vol leven en humor. Ik ging vrijdag weer voor de bijl. Cold feet is snel en strak, slaat over wat kan of geeft er een lucratieve draai aan. De schrijver heeft waarschijnlijk een week aan zitten hikken tegen een etentje van de ‘amigos’ waarbij ze geleidelijk aan steeds vertrouwder met elkaar worden om eindelijk tot de kern te komen en te zeggen wat hen werkelijk dwarszit. Maar het verveelde hem, dat plichtmatige psychologische dialogen schrijven. Na een rondje met de hond dacht hij: Bekijk het. Ze gooien het er na een biertje gewoon lekker in één keer uit. ‘Ik voel me een loser.’ ‘Ik mis mijn ex’ en ‘Ik ben jaloers op jouw contact met je kinderen.’
Zo, en dan weer lekker door met leuke dingen bedenken. Persoonsverwisselingen, hallucinaties en onverwachte reacties die je ongeloofwaardig zou kunnen vinden, maar dat maakt op een geraffineerde manier geen reet uit. Het ontroert zelfs.

Paragliden
Ik zit de komende weken vrijdagavond, NPO3, 20.30 klaar. En elke keer als ik worstel met mijn tweede boek omdat het saai, braaf en cliché wordt, ga ik op zijn Cold feets een potje paragliden met  scenarioschrijver Mike Bullen.