Mijn vader die in de hemel schaakt

Mijn vader schaakte zo graag dat hij zich de hemel voorstelde als een clubhol met schaakbord. Waarschijnlijk hoopte hij ook dat zijn tegenspelers van De Vennep meekwamen, maar die waren nog kerngezond op zijn begrafenis.
Mijn moeder vroeg zich af of mijn vader zijn gestorven broer in de hemel zou herkennen. (Mag je je bril ophouden?)

Mierzoet
De afgelopen decennia was de hemel geruisloos uit mijn systeem verdwenen. Ook als tiener was ik er niet lyrisch over. Op basis van wat ik erover hoorde stelde ik me een eeuwige kerkdienst voor vol gezang en mierzoete engelen op harpjes. Wel fantastisch (nou ja, ook niet altijd) om mensen die dood zijn daar weer terug te kunnen zien.

Sinds het overlijden van mijn vader op 1 oktober is het concept hemel weer springlevend.
Welkom terug, hemel!
Maar welke vader is er nu naar de hemel gegaan? De dove, dementerende vader voor wie het leven niet meer zo hoefde? De overspannen vader van eind jaren tachtig? Of de vader van jonge kinderen die mij niet eens zou herkennen als ik hem als verse vijftiger zou begroeten? Is er een stukje individuele ziel dat je leven lang hetzelfde blijft?

Mijn vader vond het 49 jaar geleden leuk als ik de haren uit zijn hoofd trok
Mijn vader vond het 49 jaar geleden leuk als ik de haren uit zijn hoofd trok

Eeuwige hangmatten
Geloof is een kwestie van veel aannemen, gewoon vertrouwen dat het wel goed komt als het eenmaal zover is. Maar ik geloof niet, dus of het ooit van de hemel komt is de grote vraag. De EO blijkt er soepel in. Een gereformeerde site is er strenger over.

De nachten na de begrafenis lag ik wakker. We deden wel alsof er niets aan de hand was, mijn ouders en ik, en alsof zij van het geloof waren zoals W. en ik meer van de computers waren, maar zo eenvoudig is het nooit geweest.
Ik begrijp wel dat het niet leuk is als je kinderen niet naar de hemel gaan, maar hoe kun je denken dat zoiets echt bestaat en dat zo’n hemel leuk is. Ik stel me voor dat ik mijn vader in de hemel ontmoet en we tot in de eeuwigheid in hangmatten naar de ondergaande zon moeten kijken want ik schaak niet. Waar moet je het in vredesnaam de hele dag over hebben als iedereen blij en lief is? (En er geen ketende, blaffende en poepende viervoeters zijn, want ik heb altijd begrepen dat de hemel geen dieren toelaat.) 

Aards buitje
Het enige wat ik nog graag een keer met mijn vader zou doen is een eind fietsen. Gewoon op aarde. Fietsen met mijn vader toen hij nog gezond en gelukkig was, en ik desnoods jaren jonger dan ik nu ben zodat hij niet schrikt.  We hebben dat nooit gedaan, wel gewandeld, maar het zou vast leuk zijn geweest. Gewoon een stukje door het bos fietsen, over de hei. Praten over een nieuw gasfornuis, familie, de bakker, eekhoorns en Waddeneilanden vroeger en nu. Beetje lachen, ons verbazen en misschien schuilen voor een aardse bui.
Maar ook dat is te veel gevraagd.
We moeten het allemaal van onze verbeeldingskracht hebben. 

Mijn vader herdacht door collega en vriend dominee Gerrit Zwarts
Kerkdienst gemist: rouwdienst dominee DJA Brink

Eén gedachte over “Mijn vader die in de hemel schaakt

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *