Ik ben gesignaleerd. De week nadat mijn boek uitkwam stond de omslag in de Trouw en de Volkskrant met een piepkleine samenvatting erbij. Ik moest denken aan de tijd dat ik televisie-informatie inkortte voor de AKN Programmabladen. Van nachtfilms bleef niet veel meer over dan: ‘De echtgenoot van de bloedmooie, zwangere Angela verongelukt. Dat komt slecht uit!’
Mijn boek blijkt á la de programmabladen goed samen te vatten als: ‘Meisje gaat studeren en wordt verliefd.’
Louter gesignaleerd worden is al heel mooi. Elke week worden de bureaus van de arme redacteuren volgestort met tientallen romans en non-fictie. Er blijven veel boeken onopgemerkt.
In september ben ik door Peter Gielissen geinterviewd. Hij interviewt schrijvers voor lezentv.nl en parmando.com. In die maand heb ik ook met journalist Inge Blankvoort door Kampen gelopen langs plekken uit mijn boek voor een artikel in de Stentor
.
Ik voel een sterke neiging recensies te recenseren. Maar ik ben ook groot voorstander van de vrijheid van recensenten. Mijn eigen man is van origine theaterrecensent. Een recensent schrijft niet voor makers, maar proeft voor voor potentiële kijkers en lezers. Ik wil ze principieel niet automatisch dom vinden als ze mijn boek de hemel uitschrijven, maar heb wel de indruk dat sommige mensen ietsje pietsje te jong of te oud zijn om de ‘onderkoelde humor’ (zoals een lezer dat noemde) te herkennen.
https://deleesclubvanalles.nl/book-review/grootser-dan-ik
Recensente Sandra Niemeijer op Hebban.nl: ‘Suzanne Brink schrijft in een aantrekkelijke stijl, met onderhuidse humor en rake observaties. De sfeer van de jaren tachtig, toen uit huis gaan en studeren nog écht een nieuwe levensfase inluidde, is raak geschetst. De beklemming, de verveling en machteloosheid die ze ervaart in Rijsenhout zijn voelbaar, evenals de opluchting en vrijheid in Kampen. De worsteling van een jong volwassene om te voldoen aan maatschappelijke normen en waarden maar ook vrij en autonoom te zijn, is universeel en herkenbaar. We mogen blij zijn dat Grootser dan ik in de boekhandel ligt!’
https://www.cleeft.nl/boeken/recensie_grootser-dan-ik
De recensie van de Scriptor begint lekker, maar eindigt minder enthousiast. Ze struikelt over het label ‘Coming of age.’
Joris Linssen in het AD: ‘Ik heb Grootser dan ik in één ruk uitgelezen. Het is eigenlijk een boek van mijn vrouw, maar ik zag het hier op tafel liggen. Half staand aan de tafel heb ik het eerste hoofdstuk gelezen. Daarna kon ik het haast niet wegleggen. Het is een subliem en subtiel coming-of-age-verhaal geschreven door iemand van mijn generatie. Daarom vond ik het heel herkenbaar.’
‘Gedurfd realistisch’
Het Dagblad van het Noorden schrijft: ‘Het met veel mededogen geschreven Grootser dan ik speelt in Kampen in de jaren tachtig. Het geïsoleerde stadje aan de IJssel bood enige decennia onderdak aan duizenden studenten die op christelijke grondslag werden klaargestoomd voor de journalistiek, expressie door woord en gebaar, de kunsten, het maatschappelijk werk en, daar waar alles mee begon, de bestudering van God en Het Woord. Wonderbaarlijk eigenlijk dat dit decor zo weinig romans heeft opgeleverd.’ (…)’Uitgever Ambo/Anthos presenteert dit debuut als een coming of age-roman. Grootser dan ik echter vooral een roman waarin het leven wordt ontmaskerd, waarin de droom een gevangenis blijkt, die pas kan worden verlaten als verwachtingen en ambities naar beneden worden bijgesteld. Dat is geen populaire boodschap, en levert ook niet direct kunst op waarmee het dagelijkse bestaan op de kop wordt gezet, maar het is wel gedurfd realistisch.’
Managementboek over Grootser dan ik: ‘Brink heeft een bijzonder fijne schrijfstijl. Vlot, vloeiend en met een vleugje humor. De verschillende emoties van – met name Sara – beschrijft de auteur invoelbaar. ‘Grootser dan ik’ is simpelweg een mooi verhaal, subtiel geschreven zonder grootse gebeurtenissen. Dat heeft het verhaal ook niet nodig; het is fraai in al zijn eenvoud.’
In het AD:
A Quattro Mani schrijft: ‘Met Grootser dan ik heeft Suzanne Brink een verdienstelijk debuut geschreven over een sympathieke, zoekende einzelgänger die haar naïviteit verliest. Met soms mooie metaforen, zoals: ‘Ze was een knuffeldier dat je cadeau deed als een kind geboren was.’
https://www.cultureelpersbureau.nl/2016/10/het-debuut-grootser-dan-ik/
Op bol.com:
‘Brink heeft een mooie, heel eigen schrijfstijl. Geen woord te veel en elk woord raak. Ze trekt je vanaf de eerste bladzijde in het hoofd van de ik-persoon en ze laat je pas los als het boek uit is.’
‘Dit boek leest als een speer en is daarnaast heel herkenbaar. Net als de hoofdpersoon ging ik ook studeren in de jaren tachtig en kwam terecht in een studentenwoning. Tijdens het lezen ging ik een stukje terug in de tijd en vele vergeten herinneringen kwamen weer bovendrijven. Alle hoop en verlangens, intense gesprekken, kennismakingen met het nachtleven….. Vond het erg interessant te lezen hoe Sara zich losmaakt van haar familie door zich min of meer aan Milan vast te klampen en hoe ze uiteindelijk toch op eigen benen komt te staan. Fijn boek.’
Op Hebban.nl:
‘Als liefhebber van boeken (van chicklit tot literatuur, ik lees alles wat los en vast zit) had ik grote verwachtingen van deze roman. Al heel lang ben ik fan van de blog van suzannebrink.nl. Haar stukjes blijven hangen. Dus ik was heel nieuwsgierig naar dit grotere stuk. Grootser dan ik is grappig en verdrietig tegelijkertijd, indrukwekkend en herkenbaar … ik vond het een heel bijzonder boek. Je voelt dat het studentenleven van Sara (de hoofdpersoon) niet goed kan blijven gaan. Je wordt meegesleept in haar gedachtewereld. En ik heb genoten van de woordschilderijtjes. ‘Hedera’s vond ik suffe klimplanten zonder bloem, die maar doorgroeiden. Elk blaadje werd een nieuwe hedera, het konijn onder de planten.’ Dit was maar een voorbeeldje. Van harte aanbevolen dit boek!’
‘Deze debuutroman van Suzanne Brink neemt je vanaf de allereerste pagina mee in de gevoelige en kwetsbare wereld van Sara – een beginnend kunstenaar die genoeg heeft van het voorspelbare en kleurloze van het gelovige milieu en het uitzicht op een ‘droevige pony’. De kunstacademie is haar ontsnappingsroute, het studentenhuis haar nieuwe leven. Wat volgt is een hunkering naar vrijheid en (echte) liefde, een zoektocht waarin Sara naar de lezer toe weliswaar een open boek is, maar in haar gedrag naar anderen immer onzeker en kwetsbaar blijft. Het is een puur en mooi verhaal, vol ijzersterke observaties en subtiele humor. Prachtig en invoelbaar verwoord, waardoor je als lezer al snel met Sara meeleeft, in de hoop dat het toch nog goed komt. Maar Sara weet intussen ook dat een goede schilder ‘de essentie van een kwetsbare, zoekende, in wezen eenzame mens’ treft. En Suzanne Brink kan prachtig schilderen.’
In de Telegraaf:
‘Als Sara naar de kunstacademie gaat, grijpt ze haar kans om het strenggelovige milieu waarin ze is opgegroeid te ontvluchten. Ze verliest zich in haar nieuwverworven vrijheid en een obsessieve liefde. Met deze roman keer je terug naar je eigen roekeloze studententijd, eerste grote liefde en inmiddels overwonnen onzekerheden. Deze luchtige coming-of-age roman – formaatje ansichtkaart – is lekker vlot geschreven. Met korte zinnen, weinig dialogen en levendige situaties.’