De pest aan natuur is dat het groeit en woekert of het sterft en verschrompelt. Je kan er nooit van op aan dat het er over een week nog hetzelfde uitziet. Geef mij maar een koffiepot of fiets. Het enige dat daar aan verandert is ook weer de schuld van die eeuwige natuur met zijn verderfelijke klimaateffecten.
Van dieren heb ik dat wispelturige gedrag inmiddels leren accepteren. Ze verharen en poepen, mauwen om eten en willen op schoot, naar binnen – o nee – toch naar buiten. Of dan stoppen ze met eten en gaan liggen wegteren onder in een kast. Dat doodgaan is waardeloos, maar per saldo is zo’n dier toch gewoon gezellig en een dikke plus in het leven.
Nepklimop
Maar planten, tja planten. Geef mij maar onderhoudsvrije slierten nepklimop van de Xenos.
En nu heeft W. dus een tuin en daarmee heb ook ik min of meer een lap grond waarop allemaal groene dingen groeien.
Ik heb me maar als eerste om de dode dingen bekommerd en het huisje een lik verf gegeven, de schommelbank met Hammerite tegen de stoute natuur beschermd en daarna twijfel ik over gordijntjes haken of toch eens een keer de grond aanraken.
Tuinhandschoenen aan natuurlijk. En daarna direct douchen.