We zitten in de loge als koning en koningin, met aan onze voeten Rufus en Fonzy. Ons tafeltje ligt op verzoek uit de loop vanwege de honden. Op dit royale terras zit trouwens iedereen uit de loop. De bediening loopt tienduizenden stappen per dag. Anderhalve meter lager dan wij zitten de anderen aan tafeltjes met koffie en gebak en honderden meters daar weer achter ligt het dorpje Groesbeek diep in de vallei. Een trotse man op een tuintractor millimetert het glooiende gazon. Een mensje fietst over een streepje halverwege de heuvel van links naar rechts. Wat is belangrijker in het leven dan uitzicht?
BBC-hoed
We zijn eerder dan gepland. We hadden een lange wandeling willen maken door het Rijk van Nijmegen, maar het is warm en klam, hetzelfde type weer als een paar jaar geleden, toen we gingen kamperen op het nabijgelegen Natuurkampeerterrein. Ook toen gingen we naar de Wolfsberg, maar we hadden geen geld. Een kopje thee kon er net af. We stonken naar zweet, we waren door onze schone kleren heen. Maar het regende aan een stuk door en we konden niet 24 uur per dag in dat minuscule tentje zitten.
Bij elke ‘had u nog iets gewild?’, gingen we door de grond. Aan het tafeltje naast ons liet een vrouw met een BBC-hoed na haar broodje nog maar weer eens een cappuccino aanrukken en ach, doe nog maar een toetje ook. Betalen? Zet maar op kamer 6.
Ter compensatie articuleerden we extra gestudeerd.
Excursie naar andere kringen
Dit is onze goedmaaklunch om die povere herinnering te overschrijven. In de andere koninklijke hoek schuiven echte Wolfsbergse stamgasten aan tafel in kleren die net vanmorgen bij de stomerij zijn opgehaald. Stralend witte blouses, fijngestreken plooien en revers. Zij zijn uit de grote SUV’s gerold die af en aan rijden over het grind van de parkeerplaats. Maar laten we ons niet blindstaren op deze mensen. Er komen ook mountainbikers kopjes koffie met gebak halen. Stinkend en wel, en zonder de schroom die wij de vorige keer voelden. Wel met dure fietsen.
Er zijn ook types zoals wij. Je herkent ze aan hun schichtige blikken.
Nee, niet waar, zo zitten wij daar nu niet. Wij zijn mensen met een paar dagen vakantie in een trekkershut op een camping vol Frans Duijts-liefhebbers, waar je prima tosti’s kunt eten, en deze lunch is een excursie naar andere kringen.
Citroen-merenguetaart
Twee uur later zitten we er nog. Onze ogen glijden van het landschap naar het stel met schootteckel en naar de zwijgende vader en zoon onder ons. Ik kan er slecht tegen dat de vader met zijn rug naar het uitzicht zit. Je hebt wel uitzicht, je hoeft je alleen maar om te draaien, wil ik tegen hem zeggen. Naast ons negeert een vrouw haar schoonfamilie door met haar zoon een kaartspel te doen. Een vlezige vrouw met rood krullend haar legt haar hand op de arm van een oude man. Tussen het kijken door bespreken we de dingen die we willen doen, de mensen die ons omringen en de stad waarin we wonen. Het uitzicht van ons leven.
Zie ons eens bulken van vrijheid. We nemen zelfs citroen-merenguetaart.