Een verademing vond ik dat liggen vergeleken met de duizelingwekkende afwisseling van vreemde poses die ‘hond’ heetten, ‘plank’, ‘kindhouding’, ‘cobra’ en ‘zonnegroet’. Dan moest je weer met je linkerhand je rechterpols pakken en dan weer andersom. Op zeker moment keek ik in zestien paar ogen boven armen die zich uitstrekten naar de muur achter mij. Ik wist niet hoe snel ik me om moest draaien. Ik had mijn ogen de hele les hard nodig om te visualiseren wat je links en rechts met welke ledematen moest doen. En maar inademen en uitademen op het juiste moment. Maar we besloten het uur met liggen. ‘ Sluit je ogen en voel je lichaam.’
Aftakelingsproces
Ik lag behoorlijk lekker, vond ik vijf minuten lang. Tot ik opmerkte dat mijn bilspieren strak aangespannen kabels waren. Inderdaad konden mijn schouders nog wat lager.
De yogales werd gegeven in een oude Utrechtse werfkelder met sfeervol dimlicht op glooiend gestucte wanden en ik volgde de streken en butsen in het gewelf aandachtig, met wijd open ogen. Het kwartje viel laat. Mijn lenzen zaten rottig, daarom sloot ik mijn ogen niet en voor zere lenzen was geen yogaoefening.
Na afloop van de les sjeesde ik naar huis en googlede op ‘vermoeide droge ogen’. Hoppa, daar had ik de eerste auto-immuunziekte al te pakken. Adem in, adem uit. Misschien was het aftakelingsproces aan een eindspurt begonnen en had ik niet genoeg traanvocht meer om lenzen te dragen. Dan moest ik een bril, voorgoed een bril. Had vriendin R. niet ook zoiets? Of ik moest megalenzen gaan dragen van twee centimeter doorsnee. Vanaf duizend euro per stuk. Ogen laten laseren?
Morgen kan ik mijn nieuwe vormvaste zuurstofdoorlatende lenzen ophalen. Die lenzen, die waren pas oud.