De man is bijna doorzichtig, zo grijs. Hij woont vijftig meter bij ons vandaan in een rijtjeswoning met plavuizen voortuin. De hond heet Destiny, een bruine labrador van anderhalf jaar oud.
Hij volgt een hond op die maar twee maanden is geworden. Van een broodfokker, beweren kwade stemmen in de buurt. De ooit zo energieke Destiny wordt steeds dikker. Los mag hij niet meer nadat hij een paar keer de hele wijk door is gerend. Nou ja, nog een keer heeft hij los mogen lopen. Als een dolle stier kegelde hij mijn Rufus omver, want hoe hij met andere honden moet spelen heeft hij nooit geleerd.
Dat trekken zal vanzelf wel overgaan, moet de doorzichtige man denken. Straks is Destiny er te toch dik voor.