Omdat twee van mijn drie vriendinnen in het buitenland zaten voor hun afstudeerstage zocht ik nieuwe. Ik ging in die tijd regelmatig met groepszeiltochten mee als vriendin van ex R., die maatje was op de bruine vloot, en op één van die tochten waren Claire en Marieke mee. Marieke was lang, slank en blond met vlecht en Claire was een compact, curvy meisje dat gestyled was als de vierde Bananarama, met van die gedrapeerde stukken laken en wild haar met een pot gel erin.
Ik moest erg om ze lachen en andersom maakten zij het beste in mij los. Ze woonden met vier huisgenoten in Amsterdam en zeiden dingen als: ‘O, dit moet Femke zien.’
‘Die wil dit ook.’
Bij het afscheid wisselden we telefoonnummers uit. Het voelde goed en beloofde veel. Ik bereidde sprankelende gesprekken met originele vragen voor voordat ik twee weken na de zeiltocht belde.
Lang nagedacht over hoeveel tijd ertussen moest zitten ook.
‘Kom een keer eten’, zei Claire. Met koelkastmagneten in de vorm van zeilboten stond ik weer een hele tijd later een uur te vroeg op Amsterdam Centraal. Ik had verwacht dat we de diepte in zouden gaan, maar at gewoon mee met de hele woongroep, waar ik niet zoveel aan toe had te voegen.
Zeilbootmagneten
Toch liet ik me daar totaal niet door uit het veld slaan en schreef een brief naar Marieke en Claire, eigenlijk voor hen allemaal, een brief die ze met mijn zeilbootmagneten op de koelkast konden hangen. Ik stelde me voor hoe ze met zijn zessen zouden gillen van de lach om mijn cartooneske tekeningen en slimme observaties en terwijl ik mij dat voorstelde viel het kwartje: Ik moest bij hen intrekken! Dan hoefde ik nooit meer agenda’s te trekken en nieuwe vrienden te zoeken.
Ik woonde in die tijd op een kamer met eigen keukenblok bij een werkend stel met rigide levensschema: 7 uur op, 10 uur af. Het enige contact ging over het zemen van de badkamertegels.
Wachten
Amsterdam bleef ijzig stil. Eindelijk, eindelijk, eindelijk belde Claire. Dat ze een afspraak had in Utrecht en of ze even langs zou komen. Ik sprintte naar de supermarkt, ruimde mijn kamer op, ontsmette de boel en ging zitten wachten. Als we met zijn tweeën waren, moesten we vast even wennen en dan vroeg ik haar waar ze vandaan kwam en wat ze wilde met haar leven. Zo moeilijk was het allemaal niet.
Brak
Claire was laat. Ik snelde zo stil mogelijk de trap af om open te doen. ‘Heeeee!’, zei ze en direct erachteraan: ‘Ik blijf niet lang hoor. Ik ben helemaal brak.’ Haar kopje kruidenthee dronk ze maar half leeg.
Nooit meer iets van gehoord. Ik heb weken met hangende schouders en holle ogen rondgelopen voordat ik me opgaf voor een suffe cursus met allemaal mensen met wie ik nooit bevriend zou willen zijn en dat was prima.
Dat het mensen waren, dat was meer dan genoeg.
❤️