Oude standpunt: Er zijn maar een paar mensen in je leven die ertoe doen
Nieuwe standpunt: Kennissen worden zwaar onderschat
Oude standpunt: Je hebt niks aan mensen die je niet echt kennen. Zonde van je energie. Jij bent voor hen net zo inwisselbaar als zij voor jou. Het is een oppervlakkig contact. Het draait om vrienden met wie je tijdens drankgelagen je diepste zieleroerselen uitwisselt. Al pratende leer je elkaar en het leven beter kennen. Je kunt je hart bij ze uitstorten als het uitgaat met je vriendje, je een erge ziekte krijgt of je baan kwijt raakt. Op vrienden raak je nooit uitgekeken. Vriendschappen worden door de jaren alleen maar intenser omdat je elkaar beter leert kennen.
Nieuwe standpunt: Kennissen worden onderschat. Een grappig contact met een vreemde kan mijn hele dag goed maken. Voor een waardevolle ontmoeting hoef je niet familie te zijn of dezelfde politieke opvattingen te hebben. Er is niks mis met vrijblijvende contacten. Misschien groeien ze uit tot meer en spreek je elkaar vaker, maar dat hoeft niet.
Frisse stokpaardjes
Vroeger probeerde ik iedereen die ik leuk vond binnen te harken als vriend(in). De diepte wilde ik met ze in. Ik wilde hun jeugdfoto’s zien en al hun hartzeer kennen. Elke witte plek in hun persoonlijkheid moest worden ingevuld. Tegenwoordig denk ik dat je niemand helemaal kunt kennen, ook jezelf niet. En ik betwijfel of het per se winst is, alles van iemand weten, weten hoe hard iemand kan schreeuwen, stinken, manipuleren, liegen en huilen. De charme van nieuwe mensen is dat jij hen kunt verrassen en zij jou. Hun stokpaardjes zijn voor jou fris en leuk. Hun stokpaardjes zijn misschien hun allerbeste verhalen. Je neemt ze gratis mee naar huis om er anderen mee te vermaken.
Vroeger had ik torenhoge verwachtingen van afspraken met vriendinnen en raakte diep teleurgesteld als het niet zo liep als gehoopt. Betekende dit het einde van de vriendschap? Wie had ik dan verder nog?
Nu heb ik een bodempje van fermenterende en bloeiende vriendschappen en liefdes. Misschien is dat het geheim.
Corona is een soort Kerst
Maar er zijn nog steeds dagen dat ik me afvraag of ik wel voorkom in iemands Top 5 van Belangrijkste Mensen. Waarom belt niemand? Vooral bij spotjes van politieke partijen waarin de wereld bestaat uit gezinnen met naar opa’s en oma’s smachtende kleinkinderen vraag ik mij dat af. Doe ik er als puntje bij paaltje komt wel toe? En bij reclames van teleproviders denk ik: ik ben een kandidaat Eenzame Uitvaart! Ik heb geen kinderen, maar dat is dus echt heel raar met Kerst en in coronaspotjes. Je hoort als dertigplusser een gezin te hebben en een groep vrienden die je vanaf de middelbare school of studie kent en met wie je (op veilige afstand) heel hard lacht in de tuin van een groot landhuis omdat een van jullie een gouden anekdote ophaalt en daarbij achterover valt.
Ik loop harder om X te spreken
Nee, dan mijn pretentieloze rondjes met de hond. Niets aan verzonnen. Tegenwoordig ontmoet ik veel mensen (lees: mannen) met enorme fotocamera’s in het park. Ik denk dat ze in normale zomers tijgers fotograferen in een natuurpark in Zuid-Afrika, maar noodgedwongen genoegen nemen met koolwitjes in het Utrechtse Beatrixpark. Ook zie ik veel veertigplus vrouwen in hun eentje ochtendwandelingen maken. Groeten moet je ze leren. Mensen met honden zijn spraakzamer. Een man met een Jack Russell deelt handzeep uit. Iemand zet het geluid uit als haar irritante collega spreekt tijdens online vergaderingen. Een ander floreert nu ze niet meer van hot naar her hoeft te racen.
Soms loop ik harder om iemand te spreken. X bijvoorbeeld. Ik wil haar graag dingen vertellen, maar krijg daar nooit de kans toe.
Op mijn beurt stel ik anderen teleur. ‘Ik heb je de vorige keer al verteld wat voor werk ik doe!’ roept een vrouw met een ridgeback.
Van kennissen kun je nooit genoeg hebben
Iemand ziet er treurig en in zichzelf gekeerd uit, maar ik groet, omdat ik dat kan, omdat ik sterk ben. Als jij niet aardig bent, is een ander dat wel. Van kennissen kun je nooit genoeg hebben.
De vrouw licht op. Glimlachend lopen we verder.
P.S. Een Eenzame uitvaart wordt wel een stuk leuker als Joris van Casteren een verhaal over je schrijft en Merel Corduwener daar in de Volkskrant een illustratie bij maakt.