De dag dat ik bezweek onder aandacht

Ik ben één keer in mijn leven populair geweest. Ik heb er soms nog nachtmerries van. Ik had er wel eens over gefantaseerd, maar had geen idee van hoe het echt was.

Plakbandjeswereld
Tien jaar was ik en nieuw. Een paar maanden daarvoor waren we van Assen naar de Haarlemmermeer verhuisd. Voortaan bewoonden we een pastorie aan een lange kale weg in plaats van een doorsnee nieuwbouwhuis in het centrum van de wereld. Op de middeleeuwse dorpsschool schreven ze nog met pen en inkt en moest je je in rijen opstellen. In de kerk en op de christelijke meisjesclub werd ik als een prinses onthaald. Een domineesdochter had in die tijd in de Haarlemmermeer nog status.
Alles kon anders. De wereld was ontmanteld. Ik zag de voegnaden en plakbandjes. Ik was mijn plek kwijt, wist niet meer wie ik was.

Verwachtingen
In mei mocht ik mee met een weekend van de christelijke meisjesclub in het godvruchtige Ommen. Bij mij gebeurde het, er werd geëlleboogd om naast mij te kunnen zitten, maar dat betekende ook dat alle ogen voortdurend op mij gericht waren. Ik moest mijn verantwoordelijkheid nemen, mocht geen verwachtingen beschamen. Ik riep allerlei dingen, maakte ongefilterde grove grappen die kritiekloos werden omarmd. Heel soms schaamde ik mij voor wat ik net had gezegd en dat ik zo schreeuwde, maar het moment was zo voorbij en dan moest ik alweer op iets nieuws reageren.

Macht
Het belangrijkste wat me van het weekend is bijgebleven is het gevoel van macht, macht over wat we te eten kregen en waar we naartoe gingen. Wat ik wilde, wilde iedereen. Waar ik ging, ging iedereen. Geen minuut was ik alleen. Ik vond de prijs van populariteit hoog.

De maandag daarop nam ik opgelucht plaats in het achterste schoolbankje. Ook een vorm van thuiskomen. 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *