Bijzondere buren (4)

Miranda en Herman waren de speelse huisgenoten van ex R. Ze hadden een rijkgevulde verkleedkist. De ene dag trof ik ze als Vikingen en een week later gingen ze als trollen of ontdekkingsreizigers met berenmutsen door het leven. Ook veel bordspellen, herinner ik me. 
Ik zag hun naamsverandering als iets in dezelfde categorie. Miranda wilde voortaan Tim heten, Herman werd Marijn. Want, hadden ze besloten, Miranda was te vrouwelijk en Herman te mannelijk. 

Studentenkamers met stapelbedden

gender naamsverandering

Ex R. en zij leefden met zijn drieën in een bovenhuis dat elk moment in kon storten. Overal hing was te drogen en stonden bakjes met stekjes of bonen of verf. Tim en Marijn woonden in kleine hokjes links en rechts van R. die de kamer op het kruispunt had, de grootste kamer met de meeste ramen. R. kreeg geen studietoelage van zijn bemiddelde vader en verdiende op allerlei manieren bij, onder meer door het bouwen van tientallen stapelbedden in studentenhuizen door de hele stad. Ook Tim en Marijn waren zo aan hun stapelbed gekomen, en onder dat stapelbed zaten ze dan op de grond te praten en muziek te luisteren. Aan stoelen deed niemand. Soms bouwden ze hutten. (Of verzin ik dit?)

Eigengereid achter de voordeur

Ik wende snel aan de naamsverandering en dacht er verder niet meer over na. Na een paar knotsgekke jaren op de kunstacademie wilde ik juist zo normaal mogelijk zijn. Ik deed een studie waar je een diploma mee kon halen, werkte op donderdagavond en zaterdag bij de Jamin en ik had voor het eerst een serieuze relatie om mee op vakantie te gaan en oud & nieuw te vieren.
Bij mijn vrouwelijkheid zette ik nooit vraagtekens. Ik droeg jurken en wilde de mooiste zijn, was empathisch en als ik eigengereid wilde zijn deed ik dat wel achter gesloten deuren. Ik vond feministen ongezellige drammers.

Late verlichting

Pas had ik het er met vriendin K. over, die een tijdlang tevens mijn collega was, over die vrouwelijkheid van ons. Ik zei: ‘Die genderissues van tegenwoordig, die heb ik nooit gehad. Jij?’
Het had de opmaat naar een gesprek over het verschil tussen generaties kunnen zijn, maar dat werd het niet.
Want haar moeder was, in tegenstelling tot de mijne (die nog steeds vraagtekens zet bij werkende moeders), feministisch. Niet van het slag dat bh’s verbrandde, maar wel iemand die vond dat je voor je eigen inkomen moest zorgen. K. kaartte als eerste op ons werk de inkomensongelijkheid tussen mannen en vrouwen aan, medio jaren negentig, maar geen enkele vrouwelijke collega viel haar bij. Ik ook niet.
Pas nu zag ik helder en klaar de wegen die ik niet in was geslagen voor me. Een tripje waard.

Verkleedkist

Tim kreeg een vriendin met een echt rijtjeshuis in een dorpje. Marijn, R. en ik fietsten er op een mooie zomermiddag naartoe om te vieren dat ze getrouwd waren. Het was een takke-eind weg, maar er was een leuk grondfeestje met vegetarische hapjes. Helemaal in stijl.
Ik hoop van harte dat ze haar verkleedkist nooit weg heeft gedaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *