Januari 2003 kwam ik op het lumineuze idee een camcorder te kopen. Het was een mirakel om de eigen omgeving vast te kunnen leggen. Van een jubilerende leesclub tot het rare historische moment van een draaiende glitterbol naast televisiebeelden van de inval in Irak. Tot de camcorder het precies een jaar na aanschaf begaf. Twee maanden bleef ik in het ongewisse over zijn lot tot de winkel opgewekt belde dat ik een nieuwe uit mocht komen zoeken. Die nieuwe deed het thuis niet. Terug, omgeruild en voorzichtig gelukkig. Het mocht weer niet lang duren. Gister ging het licht in het apparaat voorgoed uit. Laat dit een les zijn voor eenieder: als je een camcorder koopt moet je levenslange garantie nemen of niet vaker dan drie keer per jaar gebruiken als er iemand struikelt over een
A: bananenschil
B: kat
C: oma
D: of van een schommel sodemietert.