Ik heb vroeger altijd cavia’s gehad. Ik droomde elke nacht over ze, de flamboyante Gompie, achterbakse Vlekje, zelfmutilerende Lassie, hyperactieve Tarzan en artistieke Idéfix. Ze liepen weg. Ik zocht ze op blote voeten in de tuinen van de hele buurt en zo verder tot ik verdwaalde en in een kruiwagen achter de hoge flats moest slapen. Ik vreesde dat honden ze verscheurden of dat ze verdronken in een sloot omdat ze zo’n dorst hadden.
Door mijn cavia’s was mijn overigens zondagse jeugd verre van zorgeloos. Al vroeg doorgroefde een frons mijn kindergezichtje. Toch geloof ik dat mijn verpeste jonge jaren een handje pinda’s waren vergeleken bij het getob van de beestjes zelf. Zie Elp. Ook verkrijgbaar op T-shirt. (Foto: gekreukte variant)