En nu wil ik EIN-DE-LIJK lekker zitten was de gedachte. We hadden een dolksteek van een bank, maar in plaats van dat we die vervingen, kwam er een zitzak. Het begon ook best mooi. W. verbleef er de eerste tijd nog wel in. Dan ging hij eerst drie keer naar de wc, want als hij er eenmaal inzat, was de kans klein dat hij er ooit uitkwam. Het was de tijd van: ‘Schat, kun je een glaasje water voor me pakken want ik zit in de zitzak.’ Alle begrip.
De rode hoes was een slechte keuze. Helemaal in combinatie met witte Edje. Al snel moest je je oude overall aandoen als je op de zitzak ging zitten of eerst een kwartier stofzuigen. We kochten een gladdere zitzakhoes en daarna lieten we er nog een maken, maar het bleef een drama. Soms gingen we domweg uit eten om het huis met die dominante blob te ontvluchten.
Een blik op Marktplaats leerde dat we hem daar aan de straatstenen niet kwijt zouden raken. We waren met vele wanhopigen. En toen ik het onderwerp voorzichtig aansneed tijdens de lunch op mijn werk, bleek dat de ene helft zelf een overtollige zitzak had en de andere liever zijn leven lang op de grond zat dan op een zak.
Maar gelukkig zijn we nu toch verlost. De stiefdochter van een vriendin wilde er graag een in haar jeugdige overmoed. Het was goed geweest om haar af te remmen, maar we hebben gezwegen.