Het pinnen deed even zeer. Ik keek wijselijk niet naar het bedrag in het venster. Maar feit is wel dat deze pan van Demeyere sindsdien praktisch elke dag op het fornuis heeft gestaan voor bakken, sudderen, wokken, wat niet. Er zit 30 jaar garantie op. W. vroeg zich af of de steel wel stevig zat, maar de eigenaresse van de kookwinkel bezwoer ons dat nog nooit iemand met een losse steel terug was gekomen. En dan heb je dus een pan voor het leven. Als we tachtig worden staat hij nog op het fornuis.
Hoewel dat op zichzelf niet zo’n kunst is, een ding voor het leven hebben. Als je wil kun je ook je hele leven met één laken doen. Eén onderbroek. Eén tandenborstel. Soms loop je langs verzakte huizen met grauwe vitrage, verschoten gordijnen en en dode takken in verbrokkelde bloempotten en lijken spullen voor het leven ineens de dood in de pot.
Maar dat die pan over dertig jaar ook nog prima is, zonder gaten, scheuren of schimmel, bedoel ik.