Rijen (cultuur)hongerende mensen

Witte muntjes voor de oliebol met parmezaans schuim, gele voor waterzooi en zwarte voor de in Baccardi gedrenkte aardbeien met zoethoutijs. Die laatste hebben we maar laten zitten. Eén keer in de rij staan is leuk, twee keer in de rij staan aardig, maar het haalt het niet bij kijken naar een rij. Vooral de begerige blikken uit de rij op de gelukkigen die al met een vol bord naar hun plek teruglopen staan voor immer in mijn geheugen gegrift. Het tanende licht streek langs de in de vergetelheid geraakte fabriekshal. De mensen waren traag en (dus?) aardig. Het was nergens voor nodig om te praten. Het was ook nergens voor nodig om er een voorstelling aan vast te plakken.
Maar ja, de spelers stonden te trappelen. Een hele batterij aan lichteffecten was uit de kast getrokken, dus moest Dogtroep de zandbak in.
Ik was lang welwillend, had wel ergere dingen gezien in mijn best lange leven, maar ook veel betere. Bij het koortje van lukraak ingeplande Dordrechtse brandweermannen kon ik een hevig verlangen naar hervatting van Zooi van Krisztina de Chatel met vuilnismannen echt niet meer de kop indrukken.
Die was ook zonder gratis maaltijdmuntjes meesterlijk.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *