Ik koester een diep wantrouwen tegenover dierenartsen en de diervoeder en -speeltjesindustrie. Dierenartsen worden betaald door boeven als Royal Canin en Iams & co en op al hun sites staat dat je bij het minste of geringste naar ze toe moet. ‘Poept de kat naast de bak? Direct naar de dierenarts!’
De diervoeder en -speeltjesindustrie maakt voer met een luchtje en rotzooi die bij voorkeur na een maand kapot gaat. De vormgevers die ze daar bij inschakelen moeten zich de ogen uit hun hoofd schamen. Van kattenbakken breken de klemmetjes en het luikje.
Of neem de zogenaamde ’transportmand’. Een ‘kat vervoeren’ verder. Onze eigen ‘Dierenvreugd’ heeft de bovenladers in elk geval niet in het assortiment.
De dierenarts is een norse blonde vrouw met zo’n uitstraling van ‘Er zijn wel ergere dingen op de wereld dan een zieke kat’, een koude douche na het immer gezellige gekeuvel in de wachtruimte. (Echtpaar dat ’s ochtends zijn katten in bad doet en mij voordoet hoe de beestjes daarbij kijken) Terwijl ik van een dierenarts verwacht dat ze zegt dat Hannes bijzonder leuk en grappig is. ‘Agossie, dat witte stipje op zijn neus.’
Op zijn minst wat tips en raadgevingen. (‘Je moet zijn tanden eens poetsen.’ ‘Zijn nagels groeien krom.’ ‘Borstel je hem wel genoeg?’)
Na aandringen van mijn kant zei ze dat ik beter eerder had kunnen komen. Toen was ze al lang met bonnetjes aan de slag. Of ik een gespecificeerde rekening wilde. ‘Ja’, zei ik. Maar na haar vraag of ik een ziekteverzekering had voor de katten werd het ‘Eh nee, Uhum. Laat maar zitten ook’ omdat ik me schaamde. Terwijl zo’n verzekering wetenschappelijk bewezen oplichterij is.
Ik betaalde grif 73 euro.
Antibioticaprik voor 24 uur, antibioticapillen, anti-braakmiddel, royal canin voeding voor zieke katten, spuitjes. En thuis in quarantaine met aparte kattenbak omdat Joop ‘het’ anders ook krijgt. ‘Het’ is een virus of bacterie, misschien
giardia.
Met gebogen hoofd liep ik met de schor gemiauwde Hannes de praktijk uit. Ze kon ook rustig 1000 euro vragen.