De spanning was al dagen om te snijden. Op de eerste mooie dag van het jaar was Joop vanuit het niets op Edje in begonnen te hakken. De oude artritische kater wist hem nog goed te raken. (Misschien wat minder pijnstilling geven.) Edje had een kruis van bloed op zijn neus en deed geen oog meer dicht. Onverminderd alert zat hij op tafel op de volgende klap te wachten.
Ook de hond kreeg een pak op zijn donder.
Kattenluik met irisscan
Kort daarna was het kattenluikje stuk. Gesneuveld in de strijd natuurlijk. De wind had vrij spel. Goed dat ik hem niet net had schoongemaakt, dacht ik nog.
Op internet zocht ik direct naar frisse vervanging. Daar begon de ellende. De opening in de deur had nogal excentrieke maten. In een ver verleden hadden werklieden het gat gezaagd voor een iel, merkloos kattenluikje dat al lang niet meer te krijgen was. Het enige luikje dat qua grootte in de buurt kwam, was honderd euro, maar dan had je ook een systeem waarmee je het luikje vanuit New York met lokgeluiden en middels irisscan uitsluitend voor eigen katten kon openen. Ik gokte op een andere (waarvoor W. later de hele deur aan gort heeft gezaagd zodat we nu een goed geventileerd huis hebben).
Er nog eens over dutten
Verder was de band van het hondenkarretje lek. Moest ik kilometers verderop Carnivoer kopen, kast uitruimen, knoflookplantjes in de tuin uitdunnen, paardenbloemen verdelgen, vuilniszak wegbrengen, was ophangen en een middagdutje doen. Ik zette de klussen op een rijtje en begon met het laatste. Heel heilzaam, volgens Richard Weisman. Vijf minuten doen al wonderen. Die van mij duurde anderhalf uur!
Daarna was het alweer tijd om de hond uit te laten.
