“Ik kan jou ook niet alleen naar de supermarkt laten gaan”, zei W. toen ik met de vegetarische paté thuiskwam. Mijn argument was “Het zou toch mooi zijn als er lekkere paté bestond waarvoor geen zielige vierpoters geslacht hoeven te worden.” Maar zijn opmerking kwam niet helemaal uit de lucht vallen. In de koelkast staan nog vijf kuipjes ontzettend smerige smeerkaas met olijven- en zongedroogdetomatensmaak te wachten op het vervallen van hun houdbaarheidsdatum. Verder herbergt de kast nog diverse bahbahbah-zakjes van pasta’s met een smaakje en troebele mixen.
Moeilijk om met de neus op de feiten nog enthousiast te raken. De vega’s maken het ons er ook niet gemakkelijker op. Zo’n klont van iets met spikkeltjes in een condoom nodigt niet uit. Anderzijds oogt echte dodedierenworst niet aantrekkelijker en die vind ik soms best lekker. Deze vegetarische toestand vind ik ook best lekker. Hoewel, ik weet niet. Zou ik het mensen aanraden?
Over een paar worsten weet ik het.