Het zonnetje in het verpleeghuis

W’s moeder springt regelmatig tegen het plafond van blijdschap als ze ons ziet. Dit keer moet de verzorgster wel drie keer zeggen: ‘Mevrouw S. er is bezoek voor u!’ We lopen met haar naar beneden en passeren een mevrouw die rondjes langs een reling loopt terwijl ze onafgebroken om Gerrit roept. Een meneer sluit zich erbij aan. Hij loopt dezelfde rondjes, alleen net iets sneller.
Het is Gerrit niet.
In de andere vleugel is een Grand cafĂ©. Het is zondagmiddag tussen 15.00 en 16.00. Meneer Cochius verzorgt achter een piano de live muziek. W’s moeder veegt met haar mouw de slagroom van de warme chocolademelk. Ze herkent steeds mensen van vroeger. Ze wijst, ze lacht, ze drinkt, maar wat wij zeggen dringt niet tot haar door. Naast ons staart een vrouw in een rolstoel door de ramen naar de eeuwigheid. Een meisje van vijftien zit te wachten tot haar vader het verlossende woord spreekt en ze deze zwijgende vrouw weer bij haar lotgenoten kunnen parkeren.
‘Leuke suikerzakjes he’, zeg ik blij.

2 gedachten over “Het zonnetje in het verpleeghuis

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *