W’s moeder springt regelmatig tegen het plafond van blijdschap als ze ons ziet. Dit keer moet de verzorgster wel drie keer zeggen: ‘Mevrouw S. er is bezoek voor u!’ We lopen met haar naar beneden en passeren een mevrouw die rondjes langs een reling loopt terwijl ze onafgebroken om Gerrit roept. Een meneer sluit zich erbij aan. Hij loopt dezelfde rondjes, alleen net iets sneller.
Het is Gerrit niet.
In de andere vleugel is een Grand café. Het is zondagmiddag tussen 15.00 en 16.00. Meneer Cochius verzorgt achter een piano de live muziek. W’s moeder veegt met haar mouw de slagroom van de warme chocolademelk. Ze herkent steeds mensen van vroeger. Ze wijst, ze lacht, ze drinkt, maar wat wij zeggen dringt niet tot haar door. Naast ons staart een vrouw in een rolstoel door de ramen naar de eeuwigheid. Een meisje van vijftien zit te wachten tot haar vader het verlossende woord spreekt en ze deze zwijgende vrouw weer bij haar lotgenoten kunnen parkeren.
‘Leuke suikerzakjes he’, zeg ik blij.
Mooi beschreven! Maar ook triest… Woont W’s ma in een regulier verpleeghuis?
Ik weet eerlijk gezegd niet wat een regulier verpleeghuis is… De Cortenberg in Wageningen is het.