Waarom zitten er in bioscopen en theaters geen knopjes op de leuningen waarmee je je stoel geruisloos in een onderaardse gang kunt laten zakken die naar een afreageerkroeg leidt? Kleine moeite, lijkt me. Bij Holy Motors had ik daar vast gretig gebruik van gemaakt. Ik ben gek op plotloze verhalen, maar na het derde plotloze subverhaaltje met middels pruik en nepneus verklede griezel was ik thuis voor de tv echt iets anders gaan doen. ‘Met je acteursfilms’, had ik gedacht. (Achteraf was het overigens best een aardige knotsgekke film. Volgende keer alleen iets minder aanplaksnorren/-littekens en nepogen s’il vous plaît.) Waarom ons gijzelen, beste bioscoopeigenaren? En theatereigenaren niet te vergeten. Want die laatsten kunnen er ook wat van. In een periode van mijn leven ging ik één keer per week naar theater omdat W. er voor zijn werk over schreef. Naast legio goede voorstellingen heb ik in die stoeltjes heel wat af zitten lijden. Het absolute dieptepunt was ‘Omhoog die stok’ van Hetty Heyting. Je kan niet weg want dan verstoor je het wanstaltige plezier van honderden mensen. Je moet door. Het ene neplachsalvo na het andere doorboorde me. Het waren de ergste uren van mijn leven. Terwijl met een simpele leuningknop en onderaardse gang alle leed te voorkomen was geweest.