Ik vond de achterflap onweerstaanbaar: In dit boek illustreren de kinderloze auteurs met vaak hilarische anekdotes en voorbeelden hun kijk op kind en gezin.
Wat ze zien is verre van positief. Kinderen zijn vies. Ze plassen en poepen in hun broek, kwijlen op je nieuwe jas, vegen hun kleverige vingers aan je mooie bank af, hebben altijd een snotneus en kotsen in de auto.
Kinderen zijn lastig. Kinderen zijn allesoverheersend. Kinderen zijn gemeen: de mythe van het onschuldige kind wordt door de auteurs genadeloos ontkracht. Ook ouders komen er niet zonder kleerscheuren af. Het zijn zeurpieten die opgesloten zitten in de microkosmos van hun gezin.
Het mag een wonder heten dat niet méér mensen kiezen voor een leven zonder kinderen.
Maar wie er rond voor uitkomt dat hij een hekel heeft aan kinderen, komt erachter dat daarop nog een groot taboe rust: het laatste taboe van Nederland.
Lollig bedoeld, echt. In interviews benadrukken de auteurs dat ze het met een grote vette knipoog geschreven hebben. Maar dit boek is helemaal niet grappig. Ik heb 1 keer gelachen, wanneer was dat ook weer? Het is inderdaad schijtirritant dat de halve wereld verwacht dat je knikt en buigt en mummelwoordjes fluistert bij elke wieg die je tegenkomt, maar als die irritatie dit soort proporties aanneemt kun je beter ff een weekje (langer is beter) op een pool gaan zitten aquarelleren dan een boek schrijven.
Citaat: Drie tips voor gemeen gedrag.
Tip 2. Je buurmeisje komt je vol trots een tekening laten zien die ze op school heeft gemaakt. Er wordt duidelijk van je verwacht dat je verbaasd uitroept: ‘Wat prachtig! Heb jij die gemaakt?’ Natuurlijk doe je dat niet, want die tekening is helemaal niet mooi en je past ervoor om het spelletje mee te spelen. Dus neem je het velletje van haar aan, werpt er een kennersblik op, geeft het terug met een blik van ‘dacht-ik-het-niet’ en zegt: ‘Een boom ziet er niet uit als een bruine paal met een groen bolletje erop hoor. Ga er nog maar eens goed naar kijken.’ Als het onderlipje begint te trillen, draai je je resoluut om. Wegwezen.
Dat is nog eens lachen geblazen.