Golven van geluk terwijl ik naar W luisterde die de ene gedachte na het andere idee had. Een gebroken been is niet alleen een gebroken been, maar knakt ook je geest. Omdat je kwetsbaar blijkt en dat weet je wel, maar gelukkig realiseer je je dat niet dag in dag uit. En als je niet naar buiten kunt heb je extra tijd om dat tot iedere vezel door te laten dringen.
De taxi leverde ons op de stoep af. Een aardige vrouw hield de deur van Luce wijd voor ons open. Daarna aten we als vanouds in fraaie blauwe kuipstoelen verrukkelijke gerechten als zwarte risotto en Italiaans kaasplankje en we dronken grappa en heerlijke wijnen.
“Het had geen week langer moeten duren”, zei W.
Hij kan weer lopen. Wel nog even met die mooie paarse krukken.
gefeliciteerd! dat is goed nieuws! En na het eten bij Luce kan W. vast hollen op krukken.