Ik droom dat ik een bus inloop. Er zijn veel lege plekken, maar steeds als ik ergens wil gaan zitten hoor ik ‘Bezet’, ‘Hier zit al iemand’. Ik word huilend wakker. Niemand wil naast me zitten. Ik ben weer terug op de middelbare school.
Het komt door Facebook. Iemand heeft een pagina voor mijn middelbare school gemaakt. Ik reageer op een foto en zie mijn oude plaaggeesten weer. Of nu ja, ‘plaaggeesten’. Ik wil niet beweren dat ik gepest ben. Het was meer de constante dreiging van een sluipschutter die je te grazen zou nemen als je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats stond te irriteren. De sluipschutter zei dan ’trut’ Of maakte een dodelijke opmerking over je mond, tas of C&A-broek. Er waren gelukkig aantrekkelijker slachtoffers dan ik. Ik hield me zes jaar gedeisd. Vrienden had ik niet, maar er waren wel een aantal zwaar gereformeerde meisjes die me rugdekking gaven, waar ik naast kon zitten in de les zonder dat ze zeiden: ‘Bezet’.
In de vijfde klas kreeg ik een brief van een jongen uit mijn klas waarin hij beschreef hoe hij mij zag: eenzaam, weinig contacten. Ik geloof dat hij voorstelde bij de schoolkrant te komen, maar dat was geen optie meer na zijn brief. Dat iemand had gezien dat ik eenzaam was, was zo vernederend dat ik drie kantjes terugschreef over mijn vrienden bij de kerk en mijn fantastische vakantiebaantje. Ik verzon er een verkering bij. Zo! Uiteindelijk verscheurde ik mijn eigen brief en die van de aardige klasgenoot en meed de jongen verder.
Bij de diploma-uitreiking zei de leraar Frans: ‘We zijn in die zes jaar weinig van je te weten gekomen en nu ga je naar de kunstacademie.’ Eindexamenfeestjes had ik niet, gaf ik niet, maar dat kon me niets schelen. De dag dat ik voor de allerlaatste keer het schoolplein afliep, was de gelukkigste uit mijn leven. Ik was vrij.