Een notenkraker is typisch zo’n ding dat in een la ligt om er nooit meer uit te komen. Gezellig naast de visrasp en de kaaskruller. Nooit had ik gedacht er een nodig te zullen hebben, maar door ontwikkelingen buiten mijn schuld is het toch zover gekomen. Het komt door de crisis!
Werkgever bezuinigt ->schaft georganiseerde lunches af -> ieder moet voortaan zelf lunchhap meenemen. Zoiets noem je in het huidige tijdsgewricht geen klap in je gezicht, maar een ‘mooie uitdaging’. Ik maak er maar iets feestelijks van met warme happen van gister en/of salades. Met (wal)noten… De notenkraker van Ineke Hans is net zo’n slimmerd als haar knoflookpers. En die salades eet ik dan uit een multimegamooie lunchdoos van Eva Solo. Lang leve de crisis!