Soooo nineties: met Irakeze Koerden in de kroeg in gesprek raken over Bush, de Koran en Nederlanders. Cliché’s werden niet geschuwd, maar gretig omarmd. Dat Nederlanders ‘egoïstisch’ zijn en ‘verwend’, ‘nuchter’ en ‘niet met het hart spreken’ en dat ze met de agenda leven. ‘Waarom zijn Nederlanders zo tegen Bush?’ Gesprekken die al miljoenen keren gevoerd zijn. Ik wil geen meningen meer. Ik wil alleen maar weten wat mensen eten en hoe ze dat bereiden.
Á la Cooking in the danger zone.
Stefan Gates bereidt een stekelvarken in Kameroen, struint er over markten waar dode apen uitgestald liggen en bezoekt een rietrattenfokkerij met de camera op zijn hielen.
Eten doen we allemaal. Als culinair journalist is hij oprecht geinteresseerd in hoe anderen het doen (en niet in hun mening over Bush – gaap – maar wel in bush meat).
Hij probeert een kopje geitenbloed. ‘Zoet, alsof je je eigen bloed proeft.’
Zelfs met straatarme mensen in Ethiopië zit hij rondom het karige maal. ‘Hoort dat slurpen erbij?’ vraagt hij tot hilariteit van hen.
Het is de toon die de muziek maakt. Adriaan van Dis had het ook in
Zuid-Afrika. Dat je eens niet het zoveelste oorlogsslachtoffer voor de camera sleurt om kort te illustreren dat het heel erg is als je hele familie is afgeslacht. Surprise: ook elders op de wereld hebben mensen een dagelijks leven.
Aanstaande maandag, België 2, 21.10: Haïti en Mexico.
Beter dan de kroeg.