Papa moet jullie iets vertellen

Als we een kattenkrabpaal hebben blijven ze van de bank af, dachten we. Ik had ook al betaald. Maar gister gooiden we het hele interieur om. De bank stond met zijn rug tegen de verwarming. Er viel niet zo heel veel meer aan te krabben. W. wees op een plek waar hij dacht dat de krabpaal zou moeten komen.
-Hij is echt wel lelijk he.
-We kunnen niemand meer te eten vragen.
-Straks vinden Joop en Hannes het helemaal niet leuk.
-Kan je de bestelling nog afzeggen?
Schoorvoetend liep ik naar de telefoon. Ik stelde me voor dat de verkoper in zijn tot magazijn verbouwde garage zat. Tot aan het plafond stonden de zakken voer, drinkbakjes, hondenkluiven, kattenballetjes en krabpalen opgestapeld. Onder een hele grote krabpaal, het pronkstuk uit de collectie en wel 2000 euro waard, stond een klein bureau met een kabouterstoeltje waar de man met kromme rug de bestellingen afwerkte.
Hij reageerde dapper, vond ik. Hij zou even kijken waar mijn krabpaal in het traject zat. In werkelijkheid was ik de enige die deze maand iets besteld had en wist hij natuurlijk precies wie ik was. Met een snik in zijn stem zei hij dat de krabpaal nog geannuleerd zou worden en dat hij het geld onmiddellijk terug zou boeken. Het kon wel even duren voordat het zichtbaar was op mijn rekening. Ik had alle begrip.
‘Nou’, fluisterde ik ten afscheid, ‘heel erg bedankt dan maar. En mocht ik ooit toch nog een krabpaal…’
Nadat we neergelegd hadden, liep hij de garage uit het huis in waar zijn vrouw tussen de versleten meubeltjes garnalen zat te pellen. De kinderen waren kranten aan het rondbrengen. Toen ze zeiknat thuis kwamen, riep hij ze bijeen. ‘Papa moet jullie iets vertellen. We zouden toch vrijdag frietjes eten in het bos.’
‘Jaja!’, riepen de kinderen in koor.
‘Sorry’, zei hij. ‘Dat kan niet doorgaan.’