Complimenten had ik verwacht. Bewonderende blikken. Verbaasde blikken. Een enkele verbijsterde blik. Maar er gebeurde niets toen ik weken geleden op een, dacht ik, belachelijk vroeg tijdstip op mijn werk aankwam. Het was namelijk geen belachelijk vroeg tijdstip. De klok loopt achter. Deze blauwe Karlsson van luttele maanden oud knapt ook niet op van een nieuwe batterij. Je leert leven met een klok die achterloopt. Hoeveel hij achterloopt weet ik niet. Ik kan door een blik op de klok hooguit met zekerheid zeggen dat het geen nacht is want dan is het te donker om de wijzers te zien.
Steeds jezelf corrigeren: nee, niet op de klok afgaan!
Omdat je hem dan net zo goed niet kunt hebben, heb ik een goedkope nieuwe gekocht bij de Hema. Vrijwel alle klokken zijn stationsklokken, valt me op. Dat hij de goede tijd aangeeft valt ook op.