De vader van Peter Vos zei tegen hem: ‘Leer eerst maar eens goed tekenen. Dan komt de rest vanzelf wel.’ Fantastisch als iemand dat tegen je zegt. De tekenaar vertelde in een (twee jaar oud) Marathoninterview dat hij trouwens nog steeds niet wist wat ‘de rest’ was. Ik nam het gesprek op om tijdens mijn anderhalf uur durende fietstocht naar het werk op mijn ipod af te luisteren en had helemaal geen last van de tegenwind, vond het jammer dat ik thuis was. Een goed verteller, die Peter Vos. Hij vertelde dat hij toen hij de oude wandelschoenen van Koos van Zomeren tekende hij daarvoor op zijn buik op de grond ging liggen en overweldigd werd door geluksgevoelens. En dat hij zich toen herinnerde dat hij als kind ook zo vaak gelukkig op zijn buik had liggen tekenen. Tekenen was zijn ‘skelet’, iets waar hij zijn leven lang op terug kon grijpen.
Mooi.