Droomhuis

Zelden denk ik: had ik maar een hardwerkende IT-er die ’s morgens zijn stropdas omknoopt om in zijn leasebak te stappen en ’s avonds na een uur filerijden aan tafel schuift om vervolgens ruftend op de bank voor de tv in slaap te vallen.
Dit was zo’n moment.
In 2002 hebben we twee keer gekeken in een huis aan het spoor met een joekel van een tuin aan de begraafplaats. Vrijheid voor en vrijheid achter. De huisjes zijn te klein om er een kinderschaar in te huisvesten, dus geen vrolijke kinderstemmetjes om 7.00 AM. Toch hebben we ervan afgezien, zoals we sinds die tijd van heel veel huizen hebben afgezien.
Alleen mijn schoonzus en zwager hebben nog meer huizen niet gekocht.
Een nadeel aan dat huis was dat de huiskamer een pijpenla was en ik vind een schuurvormige uitbouw niet mooi. Ik heb altijd gezegd: maar als dat huis verderop in datzelfde rijtje te koop staat, waar ze de keuken naar de voorkant hebben verplaatst, wil ik dat hebben. Nu is het zover. Maar ik heb net mijn vaste contract opgezegd, W. onderneemt niet lang genoeg, en anders was het waarschijnlijk nog te duur geweest.
Even voelde ik de aanvechting om alles op alles te zetten, wat je dan weleens leest en wat heel heldhaftig overkomt. Als je iets ECHT wil lukt het wel.
Gelukkig is het bijna weg.

Eén gedachte over “Droomhuis

  1. gezien de omloopsnelheid van koophuizen (kopers verhuizen gemiddeld na 7 jaar) krijg je die kans nóg wel. en dan werk je wél lang genoeg als zelfstandige. 🙂

    jonneke

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *