Ik gooide weer eens drie borden stuk. Drie onvervangbare borden, bleek. Servies Tuit verkoopt de Hema niet meer. In plaats daarvan hebben ze nondescripte witte borden en borden met een rand. Ik wil geen bord met een rand. En ik wil ook geen hele mooie borden waarop het eten schriel afsteekt tegen het bord. Gewoontegetrouw toetste ik het gewenste voorwerp op google in met het voorvoegsel “design” om te zien wat er allemaal meer mogelijk was met borden. Tip. Een zoekterm die kan toveren. Zoek maar eens op “design tandenstoker” of op “design handdoek”. Ik vond dit bord van Marcel Wanders. Een beauty. Ondanks de rand. Deze van Eva Solo zijn net iets goedkoper. En dat theatrale sprak me aan. Dat zo’n aardappel met mayonaise op zijn hoofd een legertje sperziebonen toe gaat staan spreken. Van Eva Solo heb ik twee besteld die ergens in het najaar bezorgd zullen worden, beloofde de webshop triomfantelijk. En nu ik toch bezig was, heb ik ook nog drie gaatjesborden besteld. Als we het uniforme servies voorbij zijn, moeten we maar een verzameling knettergestoorde witte borden om te lachen aanleggen. Tuiten, gaatjes. Op naar barsten, wortelstronken die door de bodem heen groeien en ingebakken vissengraten. (Sauzen voortaan klontjesdik maken voor ze door de gaatjes lekken)