Koptelefoon of wat er nog van over is.
10 september 2001 kochten we een elektrische piano met koptelefoon. 14 september haalden we twee katten uit het asiel. 15 september deed de koptelefoon het niet meer. Dat kon nog wat worden, dachten wij. Maar het was het eerste en tevens laatste snoertje dat onze Hannes heeft doorgebeten en het restje koptelefoon is zijn trouwste speeltje geworden. Hij sleept het naar zijn etensbak en apporteert het tot vervelens toe. Tien tot twintig keer op een dag zit hij voor je, mauwt klagelijk en kijkt van jou naar het snoertje en weer terug. Je pakt het op en slingert het zo ver mogelijk de gang of kamer in. Hij snelt erachteraan, vliegt over banken, stoot in de vaart zijn kop tegen lage kasten en brengt het snoertje veilig terug. Als je het even zat bent, gooi je het tussen de verwarming of tussen de struiken (ingewikkeld want hoe zie je wat een takje is en wat een snoertje). Dan is hij weer even zoet. Maar opgeven doet hij nooit.