Ter hoogte van de Kariboestraat, waar ik een blauwe maandag gewoond heb, knijp ik standaard in mijn remmen. Ik heb dan ongeveer een kilometer vanaf mijn schuur tot aan dit punt als een bezetene gefietst en mijn lichaam dreigt energie in warmte en zweet om te zetten. Gevolg: natte oksels, vochtkringen in T-shirts.
Dryshields beweert dat te kunnen voorkomen. Maar voordat je die plakstroken op de juiste plek hebt ben je even bezig. Printers, fototoestellen en wasmachines wijzen in vergelijking met de zweetschilden voor zichzelf.
T-shirt binnenstebuiten keren. Precies op de naden van mijn olijfgroene shirt plakken. En dan nog. Ze kreukten. Ze kraakten. Ik had visioenen van doodstille vergaderingen waarin alleen het kraken van mijn oksels te horen was.
Toen ik weken later het bewuste shirt weer eens eens droeg kreeg ik het aan het eind van de dag bijna niet meer uit: resten plakrand.
Jawel.