Even realistisch: het is niet handig op de fiets een nieuwe fiets op te halen. En zo kwam het dat ik op een drukke vrijdag met miljoenen winkellustige mensen op het busstation in Utrecht stond. Op de trappen liep ik in de wind van een puber wiens darmen sinds Koninginnedag naar god waren. Vervolgens werd ik onder de voet gelopen door twee kleerkasten met de blik op Iets dat ik niet kon ontdekken en toen ik in de rij stond voor bus 3 werd ik ruw gepasseerd door twee wandelende geurdispensers en een Tokkiesgezin.
Zuilen is niet bepaald de goudkust van Nederland, maar er worden wel schatten naartoe gesmokkeld. Eenmaal veilig op een eenpersoons zitplaats (waar gelukkig niemand naast kon) zag ik buiten in de rij een asymmetrisch stel met een gigantisch televisiescherm dat ze alleen met zijn tweeën konden tillen. (Zie zoekplaatje op de foto) Het meisje was een sprietje, een Carla Bruni. De jongen had de vlezige bouw van een doorgewinterde voetbalkijker.
Behoedzaam droegen ze het scherm naar het midden van de verlengde bus waar ze het op de draaischijf plaatsten. Ze konden hun ogen er niet van houden. Niemand kon dat trouwens. De hele bus was geobsedeerd door het stel en hun tv van 30″ bij 80″.
‘Ik heb hem’, zei de jongen, maar het meisje vertrouwde hem niet. Dus grepen ze beiden bij elke hobbel en lichte zwenking van de bus of het passeren van wie ook als 1 man naar het scherm.
Dat wordt nog wat, dacht ik, als die samen een kind krijgen.
Maar het zag er (gelukkig maar!) niet naar uit dat ze bij leven en welzijn van de tv ooit iets zouden verwekken.