Verraad

Het was liefde op het eerste gezicht, meer dan zes jaar geleden. De vriendelijke dikke man van de woningbouwvereniging deed de deur voor ons open en Taraam! We stonden in een grote lichte ruimte met vrij uitzicht op lucht en bomen en een royaal balkon annex dakterras. Onze monden zakten open van bewondering en eerbied. Onze harten sprongen op en speelden tikkertje.
Ik strijk langs de muren en herinner me de dolle verliefdheid waarmee we de muren schilderden: rood, middellandse zeeblauw, diepgeel, nachtblauw. Hoe we de plinten in de woonkamer in een kleur schilderden die hopelijk in de richting kwam van het zeil dat gelegd zou worden.
We lieten ze, de luitjes die zich denigrerend over de wijk Lunetten uitlieten terwijl ze zelf in stinkende grotten bij het centrum woonden met overburen met SUV op twee meter.
In de loop der jaren kwam er een glitterbol. We schaften mooiere gordijnen en handiger kastjes aan. Draadloos internet. Handig opgerolde snoeren. Lichten onder de keukenkastjes. Een planksysteem in de inloopkast. Slim opbergsysteem in de schuur. Ring om mijn fiets aan vast te maken.
Het allergelukkigst was ik op het balkon. Vogels zongen. De katten groeven naar takjes tussen de tegels. Een man fietste fluitend langs. De doedelzakspeler oefende een riedeltje. Ballonvluchten voeren over. Studenten slingerden met picknickmanden richting park. Mensen uit het gezinsvervangend tehuis roken aan de bramen.
En nu gaan we weg, heel waarschijnlijk, zo goed als zeker. We moesten zo nodig een huis kopen.
AU!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *