‘Is er ergens iemand loops?’, vraag ik aan de vrouw met de twee teckelteefjes, terwijl Rufus me voorttrekt, tong uit de bek, schuimkraag op zijn lippen. ‘Niet dat ik weet. De mijne niet in elk geval.’
Toch even vragen waarom zij haar honden niet laat steraliseren. Twee keer per jaar hitsige reuen achter je aangelijnde teef, lijkt me niet leuk. ‘Het kost nogal wat’, zegt ze.
‘Maar het is gezond voor ze, ze leven langer en castreren voor reuen is veel minder gezond,’ pleidooi ik erop los. ‘Doe het voor Rufus.’
‘Tja, steraliseren is niet natuurlijk. Dat doe je bij mensen toch ook niet.’
Uhuh. De onderbuikse natuurlijk-troef. Daar ga ik van schuimbekken. Hondeneigenaren gebruiken hem graag. Neem de baas van bullterriërreu Ringo. Hij laat zijn hond één keer dekken. Want: ‘Als ze eenmaal een nestje hebben, worden ze rustiger. Zo werkt dat in de natuur.’
En poezen en teven moeten een keer een nestje hebben gehad omdat ze er liever van worden.
Geldt voor mensen natuurlijk ook.