De fotoshoot van zondagmiddag riep herinneringen op aan de tijd dat ik nog thuis woonde en met een vriendin of mijn zus in de verkleedkist dook. Maar spelen was dit keer niet het doel. Het was serious business. Het moet maar eens afgelopen zijn met de stille hoop dat er een medicijn tegen overvoeligheid voor wol uitgevonden wordt. Ik bombardeer Marktplaats plat met voor mij ondraagbare kleren.
Het statief stond tussen onuitgepakte koffer en vuile was geparkeerd. De camera stond op zelfontspanning. Ik had tien seconden om mijn houding te vinden. Ik kon me herinneren dat je iets met handen op je heupen moest doen, maar de vingers dan niet te ver gespreid. Of zoiets.
De nieuwe Surinaamse buurvrouw zong luidkeels mee met een latin liedje. Ik schoof een half gordijn dicht en staarde ongenaakbaar in de verte.
Daarna mijn strakke hoofd en irrelevante slaapkamerdetails weggeshopt. Et voilá…