Te koop: Militair koelvest (S)

Op Marktplaats: ‘Koelvest Suitical Dry maat S. Geen gel. Vraagprijs: 45 euro.’ 

Ik kon direct langskomen zoals dat bij een goede, oude Marktplaatsaankoop betaamt. Kijk, daar waren de vertrouwde twijfels of het wel een goede koop was al. Had ik af moeten dingen? 45 euro is geen kattenpies. Wat zou ik aantreffen? Woonde de verkoopster in een villa of in een veredelde opslagplaats? Belangrijk voor de gunfactor. Hoe ver moest ik ervoor fietsen? 

Als vanouds.

Wanhopige pakjes

Dat heb je op Vinted met zijn veel te goedkope, gloednieuwe kleding niet. Via Vinted kom je weer op andere plekken. Bijvoorbeeld aan de andere kant van de stad bij een pakjespunt dat een half uurtje per dag open is en waar je zodra je de deur opendoet bedolven wordt door een lawine aan wanhopige pakjes op zoek naar een baasje. 

In het verleden heb ik voor Marktplaats kilometers gefietst voor een design keukenrolhouder waar geen enkele keukenrol op paste. De verkoper was net verhuisd naar een gigantische boerderij. Alles had hij nieuw gekocht. De oude meuk ging naar mensen zoals ik. 

Ik heb ook eens een kattenmandje opgehaald in een appartement in een hoge woontoren waar honderden mensen woonden die elkaar straal negeerden bij de liften in de koude, grijze hal. De verkoper, een jongen die op de vijfde verdieping woonde, zei dat hij wel mooi uitzicht had. Hij verkocht de kattenmand omdat zijn relatie uit was en zijn vriendin de kat mee had genomen. Zijn appartement zag eruit als na een bezoek van een deurwaarder. Op een smoezelig bankstel na was het leeg. Ik mocht gratis nog een aangebroken zak kattenvoer meenemen. Altijd als ik langs die gevangenistoren fiets, denk ik aan die jongen zonder kat en zonder vriendin. 

Marktplaats heeft blinde vlekken op de kaart ingevuld met verhalen. Dankzij Marktplaats hebben mijn meubels een geschiedenis. De door wijlen Edje stukgekrabte Leoluxbank komt uit een flat in Nijmegen. Die rit combineerden we met een fietstocht over de hei. 

Ook heb ik een veel te grote zestiger jaren boekenkast meegesleept uit Nijmegen. Hij was zo groot dat ik er de doorgang in de trein mee blokkeerde. 
Verkopen op Marktplaats is trouwens een ander verhaal. Daar moet je stalen zenuwen voor hebben. Mensen dingen af tot het gaatje of komen niet opdagen. Heel soms gaat het goed.

Niet aanbellen

Ik moest naar de Bleekstraat. Vlakbij station Vaartse Rijn. Honderd meter van mijn bestemming stond ik naast mijn fiets te appen met de verkoopster: ‘Liever niet aanbellen. Daar wordt mijn hond zo onrustig van.’

‘Snap ik’, appte ik. ‘Zo’n hond heb ik ook.’ (Wat had ze te verbergen?)

Ik zette mijn fiets in een rek bij een appartementencomplex. Nu wist ik weer wat de Bleekstraat was. Een onafgebroken stroom auto’s, brommers en fietsers raasde door de straat. Er werd getoeterd en het stonk. Niemand van de bewoners had een raam openstaan. Ik had er nooit bij stilgestaan dat hier ook mensen woonden, omdat ik op die plek zo druk aan het manoeuvreren was in het verkeer. Nooit een reden gehad om stil te staan. 

De verkoopster nam niet op. Ik zette haar gegevens al in mijn telefoon zodat ik haar kon appen, maar de tweede keer nam ze wel op. Na een paar minuten kwam ze naar beneden met een lichtblauw ding in haar handen. 

Terwijl ze uitlegde hoe het koelvest werkte, hoe je zorgde dat koud water in allevier de compartimenten liep, en vertelde dat het een hele goede was en koelvesten voor militairen van hetzelfde materiaal werden gemaakt, stond ineens nog een vrouw voor de deur. Zij kwam voor een zwemvest. En zo stonden we daar met zijn drieën met gevaar voor eigen leven in die stinkstraat vrolijk te ouwehoeren over onze honden met artrose, hartproblemen of werklust (de border collie van het zwemvest), en over de penibele woningmarkt die ervoor zorgde dat de verkoopster niet weg kon uit haar krotje met verzakte keuken aan de Bleekstraat. 

Weer een verhaal op de kaart van Utrecht erbij. 

Rufus werd natuurlijk doodongelukkig van dat militaire koelvest, maar dat doet er niet toe.