Van geld krijg je smetvrees. Eeuwen geleden las ik een column over wat rijk zijn met je doet. Zelf had de columnist (vergeten wie) een grondige hekel aan ‘vreemde’ wc-brillen, wat erop neerkwam dat ze liefst alleen thuis naar de wc ging, en als ze in het geld zou baden zou ze kunnen eisen dat waar ze ook kwam nieuwe wc-brillen werden gemonteerd. Dan hoefde ze zich nooit meer heen te zetten over haar wc-brillenfobie en kon ze een leven leiden á la wijlen Whitney Houston die twaalf witte labradorpuppy’s in de kleedkamer wilde, Beyoncé die geen stap in de kleedkamer zet als die kouder of warmer is dan 25,5 graden, en Justin Timberlake die verwacht dat elke twee uur de deurknoppen van zijn hotel worden gedesinfecteerd.
Handgeplukt
Als je geld hebt kun je ook elk jaar nieuwe gordijnen kopen en een nieuwe bank. Krasje, vlekje, kleurverschil, hoppakee naar het oud vuil en een nieuwe kopen. Van geld neemt je tolerantie voor ongerechtigheden sterk af. Alles moet perfect zijn. Het is niet makkelijk om rijk te zijn. Je moet de hele tijd nieuwe kleren kopen, liefst met hulp van een styliste. Je moet naar de plastisch chirurg en vaak naar de kapper en personal sportcoach. Je kunt niet meer zomaar op bezoek bij je buurvrouw die haar thee trekt van goedkope zakjes van een of ander huismerk terwijl jij alleen handgeplukte theeblaadjes drinkt. Je kunt niet meer met de bus want de stopknop zit vol met bacteriën. Je sokken moeten matchen met je sjaal. Enzovoort, enzovoort.
Arendsogen
Deze gedachten gingen door me heen toen ik naar de mouw van mijn T-shirt keek. De mouw lubbert. Ik draag hem alleen als ondershirt, maar iemand met arendsogen zou kunnen zien dat er witte puntjes op zitten. Van vermoeid elastane, denk ik. Zouden die arendsogen ook bang zijn dat ik stonk en geen dak boven mijn hoofd had en voor de zekerheid een eindje verderop gaan zitten? Ik besloot op maandag dat het shirt niet weg hoefde. Het was een doodgewoon shirt op het eerste gezicht, maar het had een mooie hals en voelde goed op mijn huid. De dag verliep zorgeloos. Dinsdag bekropen mij al die gedachten opnieuw, en woensdag en donderdag, en toen heb ik het shirt op vrijdag toch maar weggegooid. Met een snik, maar zonder wat voor ritueel dan ook van dankbetuigingen voor de trouwe jaren dat hij mij gediend heeft.
Ik hoop dat dit stukje dat goed maakt.
En passant in de wc-brillenwereld gedoken. De duurste die ik tegen kwam was deze hieronder, van strass, voor 497 euro te koop op Etsy.
