Als ik ooit nog een roman ga schrijven over een buitenissige figuur met een kluizenaarachtig leven (bestaat nog niet toch?) kan ik putten uit eigen ervaring. Dijkstraat 22-2 in Arnhem. Een zolderkamer op de vijfde verdieping zonder douche, alleen een wastafel. Toilet op de begane grond in de garage. Ik sliep in een soort kast. Naast mij woonde een junk die tekeningen maakte van vrouwen met messen in de buik en van mij 25 gulden leende die ik natuurlijk nooit terug durfde te vragen. O ja, en ik had sjans met de eigenaar van de koffieshop. Op een dag stond hij in zijn nette pak met een bos bloemen voor de deur van de flat en belde bij iedereen aan tot hij het goede nummer had. Anonieme buren waarschuwden de verhuurder dat ik ontspoorde.
Olifantenhuiden
Ik was in mei na twee jaar kunstacademie in Kampen naar Arnhem verhuisd om daar kunstacademie te gaan doen, maar de lessen begonnen pas in augustus. Vrienden en sociaal leven vond ik overschat. Ik vond het zinvoller me in te graven in de boeken van Nietszche, Peter Sloterdijk, Adorno en snoepte van de Prana en de Bres. Schrijvers en grote kunstenaars waren mijn papieren vrienden, zielsverwanten. En ik nam een abonnement op de dierentuin en maakte daar foto’s van olifantenhuiden. Heel veel foto’s van olifantenhuiden. Ondertussen was de kassajuffrouw de enige die ik sprak op een dag en eens in de week een bibliotheekmedewerker.
Praten kun je verleren. Over die paar woorden die je zou kunnen zeggen, denk je zo goed na, dat ze belachelijk worden en je ze maar weer inslikt.
Holistisch en gezellig
En toen begon het studiejaar en brak ik mijn been. Een geluk bij een ongeluk. Ik realiseerde me dat ik ergens een sociaal wezen was en dat een leven als louter dienaar van de kunst te zwaar voor me was. Na een jaar Arnhem vertrok ik alweer om culturele antropologie in Utrecht te gaan doen. Holistisch en wel zo gezellig. Ofschoon jammer dat zielsverwant Nietszche en ik zo uit elkaar groeiden.