Schoenrot

Hoezo liggen de zeeën vol met plastic dat niet vergaat? Dat is dan zeker ander plastic dan dat waarvan mijn schoenen van Janet & Janet zijn gemaakt.

Ruïnes

Ik zat met wat collegae te praten toen één van hen witte dingetjes van het tapijt raapte en in de prullenbak gooide. ‘Netjes’, dacht ik nog. Ik liep naar beneden alwaar wij een bijeenkomst hadden over de toekomst van de Fietsersbond. Ging weer naar boven, werd onderweg bedolven onder de complimenten voor mijn schoenen met zeker voor Fietsersbondbegrippen, maar ook voor hondenuitlaatbegrippen, zeer hoge hakken, waar ik toch best aardig op kon lopen. Ik schoof achter mijn bureau en ging toen eens een keer naar de wc. Daar zag ik dat er niet alleen hier en daar een hapje uit mijn zool was, maar dat de hak een afbrokkelend betonnen gebouw was. Overal waar ik had gelopen, had ik een spoor van witte schilfers achtergelaten, de een wat groter dan de ander. Het was nog maar zeer de vraag of ik het eind van de dag zou halen. Een nachtmerrie: je zakt niet door de grond, maar door je hakken.

Vochtigheidsmeter

Weer een stukje minder bestaanszekerheid.  Ik had die schoenen twaalf jaar geleden voor mijn pensioen gekocht. Waarschijnlijk had ik er een temperatuurkast met  vochtregulatie bij moeten kopen.