Drie mensen liepen me tegemoet. Een man en twee vrouwen. De man in het midden maakte opwaartse bewegingen met zijn hand. Ik lachte, want dacht dat hij net als iedereen gecharmeerd was van Rufus, die zoals gebruikelijk ging liggen wachten op het naderen van zijn soortgenoten. Maar ik zag het verkeerd.
De man, hierna de hondenprediker genaamd, stak van wal: ‘ weet je wel dat het heel verkeerd is dat jouw hond gaat liggen. Weleens gehoord van de zeven aanvalsfasen.’
Gegeneerde discipelen
Rufus zou in aanvalsfase drie liggen en dat kon hem nog duur komen te staan. Moest ik maar kijken hoe nerveus zijn hond reageerde op Rufus. Een herder die de hondenprediker kende, kreeg er steevast van langs van grote honden omdat hij altijd ging liggen. Het was ‘aangeleerd gedrag.’ (Zie ‘Vloeken is aangeleerd’ ergo ‘Je wordt biddend geboren’)
Ik wierp tegen dat Rufus een sociale slimmerd was en zelden tot nooit te grazen werd genomen, maar van elke tegenwerping werd de hondenprediker vasthoudender. Hij ging me zelfs alle zeven aanvalshoudingen uitleggen. Zijn discipelen, de twee vrouwen, waren ondertussen al een stukje verder gelopen.
Toen ik zo kapot was geluld dat ik alleen nog maar ‘ja, ja’ uit kon brengen, bedaarde hij en kon ik verder lopen met mijn probleemhond. ‘Niks te danken’, zei hij nog.
Te danken?
Kalmeren
Thuis googelde ik nog eens op ‘gaan liggen als een andere hond nadert’. Niks aanvalshouding drie. Het is een kalmerend signaal. Rufus zegt ermee: ‘Ik ben een lief aardig hondje en heb totaal geen kwaad in de zin. And joe?’
Niet dat ik daar ook maar één iemand van ga proberen te overtuigen.
