Op de pompoen zaten zwarte plakkers in de vorm van een enge mond en bloeddorstige ogen die je zo uit kon snijden. Hij moest een naargeestige uitdrukking krijgen ivm Halloween. Maar omdat ons leven al luguber genoeg is van zichzelf besloot ik er een goedlachse pompoen van te maken, zo eentje die alle harten voor zich wint.
Eerst ging de schedel eraf. W zei dat je soep kon trekken van het vruchtvlees, maar ik vond het best stinken wat er zo los kwam van de binnenrand van de pompoen. En zoals dat wel vaker met mij gaat had ik er op zeker moment ook schoon genoeg van. Dat vruchtvlees kon lekker de klere krijgen.
Nu heb ik dus zogenaamd een lachende pompoen, maar hij lacht niet echt. Bovendien verschrompelt hij met de dag en schimmelt hij van binnen.
De volgende keer als ik iets met vrolijk fruit wil neem ik weer gewoon bananen.
doodeng inderdaad. maar als soep niet te versmaden, hmm. culinaire recepttip laat ik wijselijk even achterwege 🙂
karine