Stadse hondeneigenaren brengen vele uren per week door op hondenuitlaatstrookjes of in parken. Het zijn weldadige, fascinerende werelden met een eigen mores en met sterk fluctuerende sympathieën en antipathieën tussen honden onderling en hun eigenaren. Ik kom altijd met verhalen thuis over enge, loopse en dode honden, mensen met levenspech, filmtips en rare familiefeestjes. 2018 bracht mij onder andere dit:
1. De parkcommentator
Liefst staat ze op een heuveltje voor een goed uitzicht over haar park. Ze kent alle baasjes en honden bij naam en deelt haar rijke kennis gul en ongevraagd. ‘Kijk, dat is Rex, die gromt weleens, maar hij bedoelt het niet kwaad. Zijn baasje moet gewoon wat relaxter met hem omgaan. Honden ruiken het als je opgefokt bent.’
‘Even zwaaien naar Anneke hoor! Ik heb Anneke pas uitgelegd hoe ze Diesel een pootje kan laten geven. Daar was ze heel blij mee.’
‘Loop jij die kant op? Dan loop ik met je mee!’
2. Foute kersttrui voor honden
‘De kinderen zaten er al heel lang om te zeuren en Kwiebus had het ook echt koud.’
De garderobe van Rufus bestaat uit een regenjas en een dikke winterjas voor als hij achter op de fiets zit. Mijn ervaring is dat mannen hondenkleding erger vinden dan de honden zelf.
3. Grote hond met steengoed geheugen
Hondeneigenaren verdedigen hun hond tot het uiterste. Goed, Tarzan van 60 kilo en een bijtkracht van 1400 Newton doet weliswaar levensgevaarlijk onaardig tegen jouw kleiner uitgevallen viervoeter, maar hij hoeft toch ook niet alles over zijn kant te laten gaan?
4. Golden shower
Honden zijn smeerkezen. (Vooral de honden van anderen) Ze eten poep, rollen in rotte vis, sommigen kwijlen decimeterslange draden en vooral reuen doen niets liever dan plassen en aan andermans pies ruiken. Daar gaat weleens iets bij mis.
(wordt vervolgd)