Nooit zag ik een saaier kookwekker dan onze ouwe. Wat me bezield heeft het ding aan te schaffen, is een raadsel. Hij was donkerblauw met witte markeringsstreepjes en dat is alles wat er over te zeggen is. Gelukkig sleet de tijd de streepjes af en na het laatste streepje mikte ik hem koud in de prullenbak.
Kookwekkers, al die tijd dat ik het met die oude moest doen, heb ik gedacht dat er een wereld out there was met de meest fantastische flamboyante kookwekkers. Ik dacht dat ik keuzestress zou hebben. Wilde ik dat hondje met draaistaart, de bankkluis of het draaiende plantsoentje met krokussen? Viel toch tegen. Veel diertjes inderdaad, veel eivormen, appels, paprika’s en een enkele van Alessi die ik te duur vond. De kookwekkertijdbom vond ik geslaagd, maar het werd toch de uil. Omdat hij ogen heeft en dingen met ogen altijd goed zijn op het aanrecht als het geen katten zijn.