Het is een feest om jarig te zijn in 2013. De sociale media maken je dag. Berichten op faceboek, sms-jes, mail en wat what’s appjes. Vroeger was jarig zijn een dagtaak. Mensen kwamen zomaar langs, want dat deden ze toch elk jaar. En dan diende je taart in huis te hebben en als ze niet op een fatsoenlijke tijd weg te krijgen waren, moest je advocaat en/of vruchtenbowl serveren. Tussendoor belden Jan en Alleman je op en voerde je de voorgeschreven dialogen over het weer, zieke en dode tantes, iemands nieuwe auto en het geweldige koffiekopje dat je had gekregen. Was de een weg, stond de ander weer op de stoep.
Frank Boeijens ode aan verjaardagen
Erger was dat al die mensen die je belden en visiteerden ook nog verwachtten dat jij hetzelfde terugdeed op hun verjaardagen. En de verjaardagen van hun kinderen. Zelfs als je een niet al te uitgebreide familie- en vriendenkring hebt kun je dan de helft van je weekenden wel afschrijven. Het was de tijd waarin ‘Ik ga nooit meer naar een verjaardagsfeest omdat ze vervelend zijn’ actueel was. (Mijns inziens de beste bijdrage van Frank Boeijen ooit aan de Nederlandse cultuur.)
Essentie
Maar we zijn er nog niet helemaal af. Er zijn nog steeds mensen die niets anders doen dan de ene na de andere sociale verplichting afvinken, dat zelfs als de essentie van het leven beschouwen. En die verwachten ook nog steeds dat jij even trouw sociale verplichtingen afvinkt. Zowel met Kerst als Pasen als nieuwjaarsdag. Hun leven een hel, dan het jouwe ook. Wel zo eerlijk.
Mijn recept voor een leuk verjaardagsfeest is geen verjaardagsfeest. Of: gasten die op vrijwillige basis komen. En maak dan een hoekje achter de ficus waar ze lekker kunnen gillen als het uitwisselen van beleefdheden ze naar de keel vliegt.